en kötüsü hayata geç kalmaktır. yaşıyorken geç kalmak. sanki birileri, işim olacak işimi, eşim olacak eşimi, şans gelecek şansımı kapıyor gibi hissediyorum. ama sonrasında, salak mısın oğlum ne alakası var diyorum ve her şeyi bitiren ya da belki de başlatan hayırlısı olsun demekten başka bir şey diyemiyorum. ol deyince oldurana dua etmek istiyorum, çalışmaya çalışıyorum. neden ya neden bile diyemiyorum, sonra geçiyor çünkü. ve sonrasında yine aynı.
Ben birine cok gec kaldim. Suan ne yapiyor bilmiyorum. Belkide yazardir burada. Ayni okuldayiz ve 1 yil boyunca araliklarla yazistik hep. Sanki yillardir taniyomusum gibi onu. O kadar cok ozledim ki . Canim o kadar cok yaniyor ki. Hep ters davrandim ve sonunda uzaklasti benden. Onunda beni sevdigine eminim tamam gorusemedik hic yuz yuze ama olsun. Artik yazmayacagini da biliyorum. Ya hep bekleyecegim ya da herkes gibi unutacagim iste.
