o eylemde fark ettim gündelik hayatta sesimin aslında ne kadar az çıktığını... ben elimdeki minik tencerenin dibi ezilince fark ettim aslında ne kadar sessiz olduğumu, her şeyi içime içime attığımı. şimdi mi? bir şeyde haklı olduğuma inanıyorsam sonuna kadar bağırıyorum derdimi.
yemişim birilerinin arsız diyeceğini. ben o kalabalıkta çığlık çığlığa bağırırken sesimi duymadım ya, artık hiç bir haksızlığa karşı gelmeye korkmuyorum. çünkü biliyorum, ardımdan birileri sesleri kısılsa da susmayacak.
