Genellikle, insanların hep kendi aklını beğenmesi sonucunda doğru diyen birine karşı, yanlışı savunmaya devam etmesi olarak gelişen durumdur. Bu zannımca anlayışla karşılanabilir bir şeydir; çünkü kimse haksız çıkmak istemez. Bu dünyada insana en zor gelen şey yanıldığını kabul etmesidir. Bir de bu durumun dünyalık çıkarını kaybetmek istemeyenlerce ve gâvur inadıyla kullanılması vardır ki; işte onlar hiçbir şekilde affedilmemesi gereken, kanı bozuk, safi, katışıksız, süzme ordinaryus çocuklarıdır. Bu gibilerin numuneleri her millette olduğu gibi bizde de fazlasıyla vardır. Misal; Mücahit Birinci. Televizyonlarda tartışma programlarında gördüğümde ana bacı sövesim gelirdi hep. ilk gruptakilere örnek olarak da serkan toper hıyarını örnek verebiliriz.
Bu sözlükte bazı mevzular için bunu yapmayacağım. Bir kaç gün önce bir konu hakkında eleştirel bir kaç entry girdim, seri eksilediler. Ne karşı argüman var, ne de artılama.
