hani en garip gelen de budur bana,onca aci cekiyoruz kendimizi dogdugumuz andan itibaren planlanmis bir yarisin icinde buluyoruz tum kurallar koyulmus ve insan tum bunlara ragmen yine de yasamak istiyor, hatta yeri geliyor cektigi acidan haz almaya basliyor.
Bir morgun dolabından çıkardılar. Gasilhanede yıkanırken çözülmeye başlamış bir buz kütlesi gibiydi...
Son kez baktım ona. Artık hiçbirşey eskisi gibi olmayacak der gibiydi kapanmış kirpikleri...
Ölüm var. Bu mutlak, hikayenin sonu. Nefes alınan her an kıymetli. Ve nefes aldıkça bütün acılara rağmen gökyüzüne bakıp, geride bırakabiliyorsun geçmişi.
Ne önemi var. Yaşa gitsin. Millet mutsuz olmak için sebeb arıyor kendine. Bunu bu kadar düşünmeye vaktin varsa aslında hiç derdin yoktur kardeşim. Derdin yoksa bu kadar çok ölmeye niye merakın var anlamadim. Ha illaki ölmek istiyorsan da bi köşe de öl. Burda gelipte insanların hayat enerjisini alma.
Tabii ki. Hiç bir filmin sonunu görmeden sinemadan çıkmam. Hatta o en son kayan yazıları bile sonuna kadar izlerim. Bazen ondan sonra da devam ediyor oluyor malum.
