Günler umaraızca kaybolmaya başlamışken, gözümüzle gördüğümüz gerçekliklerimiz, değerlerimiz, içimizdeki yaşama sevinci kendini hayatın monoton dünyasına bırakmış.
oysa ki düşünce ırmaklarından akan fikirlerimize sevgi, umut ve ilkbahar kokulu huzurlar eklesek. Şikayet etmeden de sığınmaya çalışsak yüreklerde. Çaresizçe değil, çareler içinde güne başlasak ve herşeye biraz daha gerçeklerle bakabilsek..
dünya kendini bir boşlukta sabah akşam yaz kış avuturken, geçip giden ömürlere asla dur demeyecektir...
