felsefede özellikle farklı tanımları olan bir olgudur. ben tanımlamaktan ziyade - ki tanımlama çabası bazı -ist'leri sinirlendirecektir- kendi gerçekliğimden bahsetmek istiyorum.
tek kelimeyle: dönemseldir. içerisinde bulunduğum koşullar, duygu durumu, takıntı haline getirdiğim iyi ve ya kötü şeylerin karakterize ettiği her şey benim o dönem için gerçekliğim oluyor. şu anda tek gerçeklik, burası olmayan her yerin benim için daha çekici olduğu, doğanın beni çağırdığı ve bunun için elimden geleni yapmam gerektiği. birkaç sene sonra çocuk sahibi olmak üzere evlenmek gibi bir gerçekliğim olmayacak gibi görünüyor.
insanların da bir kısmı belki de böyle. bir şeyi savunurken, iddia ederken, ileri sürerken kendisinden hareket ettiğimiz referans noktaları da döneme göre değişiyor. haliyle, çok zıt bir şeyi savunurken buluyor insan kendini. gelecekte neye dönüşeceğimizi bilmeden, neden sürekli bir şeyleri yana yakıla iddia ediyoruz, garip geliyor. bu pencereden baktığımda, hiçbir şey konuşamazken buluyorum kendimi. sanki gelecekteki ben'e ihanet edecekmişim gibi.
Hakikatten farklıdır.
Ve biz bir acayip yol seçtik...
Ne demiş cibran:
"en doğru yol: en dikensiz yoldur" diyenler seni aldatıyorlar.
onlar, karanlık evlerinde kaybettiklerini sokak lambasının altında arayan şaşkınlardır.
aldırma....
Ontolojide -ya da heidegger ontolojisinde diyeyim- gerçeklik bir varlık koşulu değildir. "Nasıl yani??" denilebilir, haklı olarak.
Heidegger, gerçeklik'e çok fazla anlam yüklediğimizi ve varlık atfettiğimizi söyler. Ona göre gerçeklik "varlık'ın görünme biçimlerinden sadece birisi"dir. Sakın bana "gerçek olmayan var-olan var mıdır?" diye sormayın, zira her şeyi açıklayacak değilim.
Edit: Ya da söyleyeyim heidegger burada gerçek olmamanın, var-olmamak olmadığını söyler. Çünkü gerçeklik öylece -adeta- durağan bir şey değildir, o var da değildir. Bir "gerçekleşme" söz konusudur. Daha başka bir ifade ile gerçeklik var değildir, sadece varlığın açılma biçimlerindendir.
yalanlanmış sanrı. gerçeklik, iktidar yani güç tarafından oluşturulmuş bir fikirdir. başkalarının fikirlerini yaşıyor, hayata geçiriyoruz. savunduğumuz o gerçeklikse zindanımıza duyduğumuz aşktır.
