Bir anekdot okumuştum bir yerlerde, bir toplantıda insanların hepsine birer balon verilmiş, balonları şişirip üzerlerine kendi isimlerini yazmaları istenmiş. Sonrasında tüm balonları bir odaya koymuşlar, haliyle kimin balonu nerede karışmış. daha sonra insanlardan o odaya girip kendi balonlarını bulmaları istenmiş. sonrası tabi ki curcuna, büyük bir çoğunluk balonunu bulamamış. bakmışlar olacak gibi değil bu noktada herkese eline bir balon almasını söylemişler. sonrasında üzerinde kimin olduğu yazıyorsa, ona balonunu teslim etmelerini söylemişler. kısa sürede herkes balonuna kavuşmuş.
işte sevgiyi bulamama problemimizde buna benziyor, arıyoruz, sevilmek istiyoruz ama yeterince seviyor muyuz? ya da sevgiyi nerede, nasıl arıyoruz? yanlış yerde, yanlış yöntemlerle aradığımız için balonlarımıza kavuşamıyoruzdur belkide...
yeri geliyor hasta olduğunda saatlerce başında bekliyorsun
yeri geliyor altını temizliyorsun
yeri geliyor hayatı öğretiyorsun.
yeri geliyor onun için ölüyorsun.
yeri geliyor onun iyi bir hayatı olsun diye geceni, gündüzünü, hayatını harcıyorsun.
Ve en sonunda çekip gideceğini, ayrı bir yuva kuracağını ayrı bir ailesi olacağını biliyorsun. ama bir gram bile sevgin azalmıyor ve onun mutluluğu için her şeyi yapıyorsun.
Kimileri çocuğuna sevgisini göstermez mesela ama hayatını harcar. Sorsan niye bu kadar yıpratıyorsun kendini diye evlatlarım için der.
Tersi örnekler de var ama istisnalar kaideyi bozmuyor.
---
iki insanın birbirine olan sevgisi ise çok farklı.
Evet yalnız kalmaktan korkuyorsun, kendini tatmin ediyorsun, sevilme duygusu falan, çekici bedenler hoşumuza gidiyor ama;
eğer yeri geldiğinde karşındaki için hayallerinden, sağlığından ve hayatından vazgeçmeyi göze alabiliyorsanız işte o zaman seviyorsunuzdur.
Karşınızdaki de aynı şeyleri yapabiliyorsa belki de hayat arkadaşlığı budur gerçek anlamda.
Yapmak zorunda değilsiniz bunları ya da karşınızdaki yapmak zorunda değil. Sadece bunu yapabilecek kadar cesurca seviyor ve seviliyorsanız belki de gerçek sevgi budur.
Gerçek sevgiyi bulsan bile bunu anlayamazsın ki zaten. Tıpkı en güzel anınızı bir süre geçtikten sonra "işte o gün ne güzeldi" dememiz gibi. Sen gerçek sevgi derken ne arıyorsun hem? Sadece maddi sevgiden bahsedilmiş ve çoğu insan bir kızla veya erkekle nasıl mutlu olurumun derdine girmiş günün cinsellik pompalayan medyasından dolayı. işte en büyük hatalardan birisi de budur maddi olanın sevgisini yakalayarak ruhunun huzura kavuşacağını sanan bir yığın var . Manevi yönünü keşfedenlerse zaten ona hiç ulaşmak istemez çünkü ulaşamamak gizemdir ulaşamamak onu daha çok aramaktır ve ulaşamamak seni daha çok o'na çeker çünkü en büyük aşk hikayelerinin ulaşılamayan ve zorlu olan olduğunu bilinir. Gerçek sevgi ulaşılmazdır kısacası ,onu cazip yapan da budur . Simurg hikayesindeki ana mesaj da budur. Önemli olan varılacak yol değil o yolda ona ulaşma çabası ve bu uğurda çekilen çiledir.
yanlış yerde arayanların içli sorusu.. önce uçkurundan çek elini..
sonra insanları dış görünüşüne, parasına göre ayırma..
ve de en önemlisi kendini tanı.. neyi seviyorsun neyi sevmiyorsun..
komik adam seviyorum diye gidip bir soytarıya aşık oluyorsun sonra da ortamlarda beni rezil ediyor diye söyleniyorsun. önce bil ne istiyorsun. nasıl biri seni mutlu edecek..
kaderine razı olan kederden kurtulur. muhabbetin kaynağı muhabbetullahtır. o aşkın ta kendisidir. sevgi ise o ilahi aşkın kırıntıları ve zerreleridir sadece.
karşılıksız sevmek zatü zülcelale aittir. biz aciz kullar ise her işimizde mutlak bir karşılık bekleriz. istemek bize yakışan, vermek ise sultanların sultanı, sultanül azıyme yakışandır. arayan bulur mevlasını demişler. evet arayan bulur inleyen ölür.
bulamadınsa demek ki hakkıyla aramamışsın. ya da ne aradığını bilmiyorsun, yada hak etmemişsin, yada kadir kıymet bilmemişsin, yada henüz nasip olmamış. sevgi bir nimettir. şükür gerek nimete. hamd gerek.
her halü kârda halinden memnun isen ve seni yaradan dan razı isen, gün gelir ruhunun feryadını / sesini duyar, şayet layıksan hem seversin hemde sevilirsin. unutma ki ancak sevdiğin kadar sevilirsin. sakın nankörlük edipte onca zahmetle bulduğun sevgiye ihanet etme. yoksa çok ahu vah, feryadu figan edersin de yüzüne bile bakan olmaz.
---mayasında sevgi hamuru olmayanın sevgiden nasibi yoktur.---
gerçek sevgiyi arayan şahsın serzenişi.
gerçek sevgiyi koyduğumuz yerde aramadığımızdan bulamıyor olabiliriz.
*aanneeeee gerçek sevgiyi bulamıyorum.
*nereye koyduysan ordadır.
Gerçek bir zemin üzerinde aramadığımız için.
örnek : yenibosna'da gezerken bebek otobüslerini beklemek kadar zor bir iştir gerçek olmayan ortamda gerçeği kovalamak. hatta daha da zordur da ben güncel örnek olsun diye yazıverdim.
inanılmayan bir şeyi aramak zordur. Tek gerçek sevginin aile olduğunu farketmemiz malesef çok sürmüyor. Bu acı tecrübe sonucunda da korka korka yaklaşmak farz oluyor bize! Aman canımı yakacak aman bağlanacağım o beni bırakacak bla bla. KASTIRMANIN ÖTESiNE malesef geçemiyoruz. Her yeni başlangıç aslında yine bir bitiş. Velhasıl kelam gerçek sevgi var lakin görecek gözler, hissedecek kalpler mühürlenmiş.
insanların hatırı sayılır bir kısmı ilk tercihine yerleşemediği için.
hayat, meslek.
ve ilk tercihiniz olan kadın ya erkek.
sizin en çok sevgi duyduğunuz kişinin en çok sevgi duyduğu kişi olmak gerçekten düşük bir olasılık. hayat boyu tanıştığı insanları düşünürsek.
bu büyük bir ayrıcalık. bir de kaybedilmesi gibi bir durum var ki, orada yaşayacaklarınızı hayal edemeyebilirsiniz.
doğup büyüdüğümüz çevre itibariyle; gözlerimiz belirli bir fiziki yapıyı arzularken, kulaklarımız belirli kalıplardaki sevgi sözcüklerini duymak zorundaymış gibi hissediyoruz. Çocukluğumuzdan beridir yaşadığımız toplum ve üzerimizde çok etkisi olan medya, üzüntünün, sevincin, heyecanın ne olduğunu gerçekten ziyade bir "gerçeklik" olarak yapay bir şekilde bizlere aktardığı için, bizler, sunulan kapitalist düzenin ölçülerine alışır olduk. Dolayısıyla aranılan gerçek sevgi, insanın içinin güzelliğine, duruluğuna bakılarak değil, göz zevkini tatmin etmesiyle ölçülüyor.
Nihayetinde "gerçek sevgi" bizlere hiç anlatılmadığından, nasıl arayacağımızı şaşırıp, bir çıkmaza yönleniyoruz.
Çünkü gerçekten sevmiyoruz aramıyoruz ya da... Sevmek adına yaptığımız tek şey fiziksel ve kısmen de sosyal olarak karşımızdaki kimseyi değerlendirip yanımıza yakisma süzgecinden geçtiyse anlık hayalimizdeki yerine oturtmak üzere kurulu davranışlar silsilesidir. Hiçbirimiz eli tavalı aksi bir kadını sevmez sevemez. Neden?! Çünkü sevgi diye tanımadığımız şeyi bir insana karşı atfettigimizde kıymetli(!) sevgimizin karşılığını tam almalıydık egosal anlamda bizi tatmin etmeliydi.
Tıpkı bakkaldan ekmek almak gibi biz sevgi vermeliydik karşıdaki de kendinden birşeyler katmalıydı verilmeliydi.öyle boşta kalmamalıydı gösterdiğimiz sevgi.hiç sormadan,beni seviyor mu diye düşünmeden sevdik mi,karşılığında ne diyeceğini bilmeden korkusuzca haykırabildik mi? Gibi birşeyler ışte sanırım biz olayı en baştan yanlış anladık.
her seferinde gerçek kişiyi bulduğunuzu sanıyorsunuz. ama hayır, değil. gerçek kişi tipi güzel olan veya ilginç garip olan kişi değildir. gerçek kişi sizi mutlu eden de değildir. eğer sevginizi tanımlayacak hiçbir kelime bulamayacak birisiyse o zaman gerçek kişidir. hatırladığınız her anda gözleriniz dolu dolu oluyorsa kalbiniz anlamsız bir huzurla çarpıyorsa o zaman seviyorsunuzdur. gerçek sevgiyi bulamıyorsunuz çünkü insanları gerçekten sevmiyorsunuz. sadece onlara muhtaçmışçasına tutunma gereği duyuyorsunuz. yalnızsınız. sevmiyorsunuz sadece sevmek ve sevilmek istiyorsunuz. egonuz tatmin olsun biri sizi övsün yüceltsin istiyorsunuz. birini sadece sevdiğinizden sırf o saf sevginizden onun göğsünde sessiz sessiz ama hüngür hüngür ağlayacak kadar sevemeyeceksiniz. aynı zamanda karşınızdaki de gizli gizli yüzünü birilerinden saklayarak sizden habersiz ağlamayacak bir sokakta.
