düşünce özgürlüğünü gerçek hayatta özgürce ve kitlelere ulaşabilecek şekilde gerek olanak, gerekse cesaret eksikliği yüzünden dile getiremeyen kitleye bir ket vurmak mıdır bu? yoksa beğenmezliğimizi içi boş, küfürlü, anlamsız, amaçsız şikâyetlerle dile getirişimizin çirkinliğine bir uyarı mıdır? uyarı olsa bile, bu çirkinliği yapanlar bunu anlar mı?
yapıcı olmayan ve kalıpsız, sadece (kötü) duygu ifadesi olan, hakarete ve iftiraya varan söylemlerden iğrendiğimi eklemeden geçemeyeceğim. gerçek hayatta, bu tür şeyler dile gelemez. bunun sebebi korku olsun ya da olmasın. bu bir etik meselesidir. hakikatin eksikliği ya da düşünce özgürlüğünün önlenmesi değil. hakaret eden, dayağını yer. tabii hakaret olmadığı hâlde, çarpıcı düşüncelerini dile getiren kimselerin de linç girişimlerine maruz kalmadığını belirtmeden geçmeyelim. ikisi arasındaki ince çizgiyi görmek lâzım. linçi atan da, çirkin iftiraları atan da aynı kimselerdir. irtica edenlerin de hepsi dinci değil, bilâkis kendini ilerici addedenler bile bazen bu klastadır.
insanlar üslup nedir bilmeden, terbiye nedir bilmeden, saygı nedir bilmeden konuştukça; gerçek dünyada nasıl tepki alıyorsa, burada da almaya devam edecektir. bir şeyin doğru olmadığı aşikârdır: saygısızlık, hiçbir zaman mazur görülmeyecektir.
