insanın kendine yapabileceği en büyük iyiliktir. bu insanlar size ayak bağı olmayı çok iyi becerirler, kesinlikle yapılmasını tavsiye ettiğim durumdur.
güzel bir uygulama. ancak etrafınızda insan kalmıyor haliyle.
not: solomon adalarının en küçüğünden yazıyorum. Yunusları yatırıp sözlüğe girdim. adanın bir adı bile yok. yanıma gelen ilk hatunun adını vereceğim ona. abartmayın, o Kadar zor değil buraya gelmek. papua yeni gineden on yılda bir karşılıklı gemi seferleri var. dönmek için 2020'yi bekliyorum. gelen olmazsa dönerim.
aslında iş sonuçlanana kadar oldukça zor olan bir süreçtir. bu insanlar gereksiz de olsa belli süre hayatınızda yer aldığından, en azından alışkanlık olmuştur ve tabii beraberinde az biraz anı da kalır. ama işte o an gelir, bu insanları hayatınızdan çıkarma cesareti gösterdiğiniz andan itibaren kendinizi kuş gibi hafiflemiş hissedersiniz. başta onlarla geçirdiğiniz vakte, onlara verdiğiniz değere yanarsınız, 'niye daha önce çıkarmadım onları hayatımdan' dersiniz; ama sonra 'yaşamam gerekiyormuş' diyip, artık daha huzurlu olan hayatınıza devam edersiniz. *
zordur, gereksiz olanın bile alışkanlık bağlamında hayatımızda bir yer işgal ettiği gerçeğinden hareket edersek bu böyle yani. ama acımasız olmalı bazen insan kendine karşı, söz geçirebilmeli.
varligiyla bosluk dolduran degil, yokluguyla bosluk olusturan insanlari hayatiniza buyur etme yolunda, akillanma yolunda atilmasi gereken adimlardan biridir.
cok insan taniyip, onlardan tekme yedikce daha da basarili hale gelirsiniz bu buyur etme olayinda.
