bu durum bende kitapları atamama şeklinde gerçekleşir. üniversite de okuduğum tüm kitaplar, defterler ve hatta küçük not defterleri hala yerini korumaktadır. kpss kursunda aldığım fotokopi notlar bile mevcuttur. şimdi düşününce çok abartmışım sanırım bende.
kadinlarda daha cok görülen bir hastaliktir.
yarin bir gün lazim olur diye evdeki dolaplari doldurur bunlar.
daha büyük seyleride kömürlüge koyar, böylece bir kac yil sonra ev büyük ve gereksiz esyalar mekanina döner.
puding kutularini atmayanlar mi dersin, tursu, salca kavanozlarini mi dersin, dersinde dersin.
kadinlar gardolabinin önüne gecince genelde giyecek hic bir seyim yok diye yakinirlar, oysa ki dolap tiklim tiklim doludur dolap degil giysi odasi, hayir giysi ülkesidir. eskiden kalma demode olmus giysileri bile atmazlar. 19 yasinda 34 beden giysiyi bile durur orda, simdi 38 giyiyordur ama genede belki sonra kilo veririm umuduyla kendini kandirir. en kötü ihtimallede, ıh ıhh diye girmeye calisir.
" 19 yasindayken uyuyordu, simdi de uyar", der. 32 yasina gelmistir simdi ama.
kadina sorunca niye bunlari atmiyorsun deyince, adüllükümünü, vudunuddu, bidi bidi, diye söylenir. evet evet cidden böyle der.
sonra da erkekler beni niye anlamiyor sorar.
ah yokmu bu kadinlar, adami canindan bezdirir.
en sevmediğim durumdur, annemden biliyorum evde yatak altlarında dolaplarda o kadar gereksiz eşya varki ne attırabildim nede eşe dosta verdi doğru düzgün, en çokta bunların yükünü taşınırken çekersiniz, düzinelerce hayvani boyutta koliler taşırsınız çünkü.
çok sıkıntı çekmiş, yoktan var etmeye çalışmış kişinin hastalığıdır.
dikkat ederseniz kişi neyden sıkıntı çekmişse onunla ilgili şeyleri atmaktan çekinir.
kullandığım ince uçlu nokia telefon şarj aletinin kablo uzunluğu 2 buçuk metre boyunda. çünkü eski şarj aletlerini toparlayıp yenisini ortaya çıkardık. eskileri atsaydık çaresiz kaldığımızda onu yapıp kullanma şansımız olmaacaktı. gibi...
