gerçeklerinden utanan, yalandan hayatlar uydurup yaşamaya çalışan kadın kolonileri.
bu gün onlarla birlikteydim. acıdım onlara ve onlara katlanmak zorunda olan kendime. kendilerini modern ve asil sayan, toplanmalarının bir amacı olduğuna inanan ama amaç dışında hizmet eden yüksek ego kadınlarıydı. kelimeleri özenle seçmeye çalışırken gözleri " hayır ben bu değilim " diye haykırıyordu. evde ellerinde yedikleri böreği sekize bölerek yemeye çalışan, kilolarıyla sağlaması yapılabilecek, sigara markalarını gözüne sokan yalan kadınlarıydı.
konuştum bir kaçtanesiyle. kendimden izler aradım, yoktu. birbirleriyle yalan olduğunu bildikleri herşeyden konuştular. güldüm biraz sonra acıdım onlara. ürettikleri bir şey olmadığından tükettikleri pahalı zevklerden bahsettiler. sanki hep öyleymiş gibi göstermeye çalıştılar. saçlarını savuruştaki yapaylık, özenle seçilmiş dantelli ince çoraplar, şekerim diye hitapları o kadar sıradandı ki, kendilerinden önce üzerlerindeki somut olan herşey onlara ait olmadığını haykırıyordu.
bunlar kadınsa ben hangi cinstenim diye düşündüm. tecavüzlerinin etkisi hala kulaklarımda. onları dinlemem ve yalanlarını kusmaları ve inandığımı sanmaları, onları tatmin ederken benim değerli iki saatimi boşa geçirmeme sebep oldu.
ba$kalari icin ya$ayan kadinlardir, di$ardan nasil görünüyorum acaba diye dü$ünürler hep, aynaya baktiklari zaman bile kendi gözleri ile degil, ba$kasinin gözlerinden bakiyormu$ gibi bakarlar. Kendilerini hissetmeyen varliklardir.
