fırtınanın en sert estiği, insanların yargılar içerisinde boğulduğu, doğruların bir buluta benzediği ve bu buluta bakan kimi kişinin onda bir koyunun kimisinin ise bir aslanın silüetini göreceği doğruluğunun unutulduğu andır. gerçeklerin bittiği anda, herkesin söyleyecek binlerce düşüncesi türer. anlama itibar edilmez, her türlü tafara çekiştirilebilecek düşünceler kral edilir. ancak şu klişe laf unutulmamalıdır ki, gündüzün en yakın olduğu an, gecenin en derin ve koyu olduğu andır. elbette ki gündüz de, onu arayanlar için mümkündür.
