en kötü anımda bile sorsalar bu soruyu -yani böyle artık kan ağlıyor olsam, kırılmadık kemiğim, ezilmedik iç organım, kopmadık uzvum kalmasa- yine de cevabım değişmeyecektir.
Tabii ki. Hiç bir filmin sonunu görmeden sinemadan çıkmam. Hatta o en son kayan yazıları bile sonuna kadar izlerim. Bazen ondan sonra da devam ediyor oluyor malum.
Bir morgun dolabından çıkardılar. Gasilhanede yıkanırken çözülmeye başlamış bir buz kütlesi gibiydi...
Son kez baktım ona. Artık hiçbirşey eskisi gibi olmayacak der gibiydi kapanmış kirpikleri...
Ölüm var. Bu mutlak, hikayenin sonu. Nefes alınan her an kıymetli. Ve nefes aldıkça bütün acılara rağmen gökyüzüne bakıp, geride bırakabiliyorsun geçmişi.
hani en garip gelen de budur bana,onca aci cekiyoruz kendimizi dogdugumuz andan itibaren planlanmis bir yarisin icinde buluyoruz tum kurallar koyulmus ve insan tum bunlara ragmen yine de yasamak istiyor, hatta yeri geliyor cektigi acidan haz almaya basliyor.
Ne önemi var. Yaşa gitsin. Millet mutsuz olmak için sebeb arıyor kendine. Bunu bu kadar düşünmeye vaktin varsa aslında hiç derdin yoktur kardeşim. Derdin yoksa bu kadar çok ölmeye niye merakın var anlamadim. Ha illaki ölmek istiyorsan da bi köşe de öl. Burda gelipte insanların hayat enerjisini alma.
değer. en dibe battığın anda daha da dibinin olmadığını bilirsin. sonra tam sen orada debelenirken çok güzel birşey olur ve bir anda hayatın değişir. tam olarak yaşadığım şey bu. umarım arkası boş çıkmaz.
Rust : Bence türümüzün yapması gereken en onurlu davranış, programlamamazı reddedip üremeyi durdurmak ve hep birlikte soyumuzu tüketerek kardeşçe bu haksızlığa son vermektir.
Marty : O halde neden sabah yataktan kalkıyoruz ki?
Rust : Ben de kendime bunu soruyorum. Ama aslında bu sorunun cevabı, intihar etme cesaretimin olmamasıdır.
