belki daha yolun başında olabilir ve yeni fırsatlar için umudumuzu yitirmeyebiliriz ama içinde yaşadığımız çağda basit bir türkiye gerçeği var; kısıtlanmış, imkanları elinden alınmış, özgürlüğüne ve fikirlerine darbe yapılmış bir gençlik var burada.
son 2 yıldır her ay psikiyatri kliniğine gidiyorum ve gelenleri çoğunluğunu da gençler oluşturuyor. depresyon, anksiyete, bipolar ve sosyal fobi gibi insanın hayattan elini eteğini çekeceği her türlü hastalıkla boğuşuyorlar.
bizi kim bu hale getirdi? bu durum planlanan bir şey miydi yoksa eğitimin atatürk'ün çizdiği yoldan uzaklaşmasının bir sonucu muydu bilmiyorum.
tek bildiğim, biraz silkinip kendimize gelmemizin gerektiğidir.
umarım bir şekilde kaybettiklerimizi geri alma şansını yakalarız.
