Lise yıllarımda iki defa başlayıp bitiremediğim, beni fazlasıyla sıkan roman. Cengiz Aytmatov'un "Gün Olur Asra Bedel" adlı kitabı gibi. O da sarmamıştı beni, evet.
Geothe'nin derin bir aşk ızdırabı çektiği zamanlarda aklına dahiyane bir fikir gelir; bir karakter yaratıp onu öldürüp kendi aşk acısından bu şekilde kurtulacaktır. işte böyle ortaya çıkar zavallı werther!
Goethe'nin bir solukta okuduğum muhteşem eseri. Romanın intiharla sonuçlanması insanı biraz üzüyor ama romanı elinizden bıraktığınızda iyi ki okumuşum diyorsunuz.
Daha ortalarına bile gelmemişken sinir krizleri geçirtti. o werther'in kafasına tüküreyim. Adamı uyarıyorlar. Oğlum diyorlar. Bak bu kız nişanlı diyorlar. Akıllı ol diyorlar. Werther ne yapıyor? Dostu wilhelm'ine yazdığı notta o bir melek ona kelimeler yetmez aşık oldum cart curt kafa ütülüyor.
Zaten goethe işin kolayını bulmuş kitapta nerede bir güzelleme yapacaksa inlitmiyi sizciklir yitirsiz kalıbını koyup geçiyor.
Yok abi alman edebiyatı gerçekten sarmıyor. Werther meriç. Turgenyev'in litvinov'u öyle mi? Ben bok yicem diyip nişanlısından delikanlı gibi ayrılıyor litvinov. Kimseye umut vermiyor. Karakteri belli.
Fick dich goethe
Her ne kadar sanat anlayışlarını sevsem de 17-18. yy romanlarını pek okumam. Düşsel bir dünyanın melankolisini pamuk şeker içine hapsedip sunuyorlarmış gibi gelir -ki ben pamuk şekeri de manasız bulurum- ve bu nedenle çoğu ‘okumayı seven/romantik’ insanın aksine bu dönem romanlarından uzak dururum.
Ama bu kitap... hani çoook uzaktan bir kemanın Hicaz çaldığını duyarsınız da ‘ah be’ dersiniz ya, aynen o hissi yaşattı bana. Ah be...
bizim kültürümüzde fazla karşılığı olmayan kitaptır.
ana dilinde okuyan vatandaşlar kitlesel intiharlara sebep olmuş diye söyleniyor.
o kadar da başarılı olmuyor demek ki çeviriler. yoksa ben de kesin intihar ederdim.
