genel evdeki fahişelerin insan olduğunu unutmayan, tamam lan yapıyoruz ama içimde de bir burukluk var hani onlar da insan şeklinde düşünen ademoğlunun davranışı.
roman kahramanı olabilecek inceliğe ve farklılığa sahip, özel insanlardır. yenilmişlerdir, kaybolmuşlardır, sülayman kargıyı hatırlatır bir halleri vardır. birileri kendilerine yusuf atılgandan ve oğuz ataydan bahsetse onları sevecekleri su götürmez kişilerdir. aynı zamanda okunduğunda insanın içini acıtan bir ironiye sahip başlıktır.
