o gün ilkleri yaşadım. yok aklından geçen değil o niyet ile gitmedim. ülke için heyacanlı değil ama benim için farklı deneyim oldu.
okulun kabataş servisinden indim, kadırgada bulunan yurduma doğru yürüyorum. dedim mezun olucaz bi şu zürafaya bakalım yani bilinçli olarak o sokağa girdim. ilk defa gidicem. (abiler inanmasada) Herkes bi bakıyor tabi. parlak çoçuksun
+ee abi öylesine ilk defa geliyorum
-burda herkes zaten ilk defa geliyor aslanım (bkz: bıyık altından gülmek)
gibi kendini savunuyorsun. tavsiyem: benim gibi içeri girmeyip sadece kapısının önünden geçmek ise açın panorama yandex haritaları.
dediğim gibi içeri zaten girmek aklımın ucunda yok.
etrafı inceliyorum. ordaki dükkanlar ne iş yapıyor. kimler içeri giriyor falan filan işte.
kapısını gördüm, bana yeter yea diyerek oradan tam uzaklaşıyordum ki köşeyi dönmeden naninani diye ses.
tekrar kapıya doğru geldim. ama ambulanstan önce basın gelmiş. fotolar falan filan dedim abi öğrenciyim. çekmeyin.
sonra cenaze aracı geldi. cenazeyi taşımak için adam arıyorlar. ama kimse de tık yok.
e bende içeri merak ediyorum tabi. dedim olur.
içeri girdik. kimse gözükmüyor etrafta. ilerledik köşedeki binanın zemin katında mefta yerde sırtüstü yatıyor, üstünde çarşaf.
komşuları açıyor, tanımak için (çoçukları gelmiyor doğal olarak) ben de o sıra etrafı inceliyorum.
+ulan kim gelir buraya.
neyse aldık çıktık. kapıda basın bizi bekliyor. fotolarımızı çekiyorlar falan. gidiyor herkes.
sonra taksi yanaşıyor tam kapısının önüne.
yaşlı bi amca iniyor taksiden. sınava girer edasında. gayet ciddi hazırlıklarını tamamlamış.
elinde kimliği ile beraber kapıya geliyor. sonra tatil olduğunu öğreniyor. (bkz: yapacağınız işi sikeyim)
