Kişinin kendini kandırmasıdır. Geleceğini bekleyip hep umutla yaşar. Bu sözü duyduğumda (bkz: leyla ile mecnun) dizisinde ki ismail abi gelir aklıma. iç burkan bir durumdur.
son zamanlarda yaptığımdır.
gelmeyecek birini bekliyorum, bir hiç uğruna terk eden birini çaresizce sadece bekliyorum...
beddua etti giderken, hak etmediğim şeyler duydum, gözüm telefonda, elim klavyede bir şeyler yazacak diye bekliyorum, gurur ne lanetsin, ne kadar güçlüsün...
biraz argo olacak ama tam anlamıyla mallıktır. çaresizliğin tükenmişliğinde, duyguların sanallığında ve romantizmin cıvıklığında nefes alınan o anları heder etmektir. net ve öz.
daha sonra farkına varıyorsunuz o da ayrı bir muamma.
çok saçma ama sanki psikolojik olarak var olan gibi gelen şöyle bir durum oluyor galiba bununla ilgili; yani denecek ki, gelmeyeceğini bile bile bekledim, salak mısın evladım diyeceklerine inat, inanç meselesi ile bir yerde, hayatın cilvesi veya inandığın kutsal bir inanç; ya bu kadar beklemiş diyecekler benim için , bir şekilde ödüllendirecekler, bir şey olacak , getirisi olacak duygusu.
