yurdum insanına zulmedilen en önemli alanlardan bir taneside düğün seremonisidir. bu seromoni icinde özel bir yer lan dangalak pozlar ise çileye çile katar. (bkz: nikahına beni çağır sevgilim)
damatların küçük bir gülümsemeyle yetindiği, gelinlerin ise "evlendim laaağn" bakışlarını içeren foroğraflardır. birbirini gerçekten seven insanlar için heyecanla yapılan eylem olsa gerek. diğerleri için de ;
hatıra olarak kalması amaçtır ama hatıra fotoğraflar güzel anlarda gevşekken rahatken verilen pozlardır. burda gelin ile damat çeşitli şaklabanlıklar ile objektiflere poz verir. damat ve gelinin yüzünden gerginliği buram buram hissedersiniz. ne kadar evlendik, mutluyuz yüz ifadeleri de olsa damat ve gelinin içsel konuşmalarının şu şekilde olması kaçınılmazdır.
gelin: acaba koltuk takımını bellonadan mı alsaydık.
damat: ya bu fotoğraf kaç para ki zaten koltuk takımına baya para baydık.
gelin: abuzittin de cok cimri çıktı acaba evlenmese miydim?
damat: bu kız da amma müsrif çıktı ne olur ki bizim mahallenin fotoğrafçısına gitseydik. evlenmese miydim?
kim bilir belki de bu konuşmanın sonu ayrılıkla sonuçlanmıştır. ama ne gerek vardır böyle geren şeylere iki gönül bir oldu mu ihtiyaç olur mu? evliliği azaba dönüştüren şeylerden kaçınmak gerek zannımca.
