iki ay önceki çocukluk anımı anlattım. ("Çocukluğun yaşı yok ya" demeye çalışıyorum, evet.) Aslında yazılalı yaklaşık iki ay oldu ancak bu tarz yazılar tozu bile kalmayınca bu tip ortamlarda paylaşılabiliyor -ama bu iki ayda unutulabildiği anlamına da gelmiyor- anca fırsat oldu falan.
Anestezik direnç ya da buna da kötü bi tesadüf deyip geçecek miyiz yani?
...
+Biri senin için fedakarlık etti ve uykusuz kaldı. Mesela bu mutlu olunabilecek bir şey.
-Onlar memnuniyet teker teker ama toplamları mutluluk etmiyor. Bir de, gülmek=mutluluk değil ki. Gülmek anlık bir şey mutluluk öyle değil. Çözdün mü işi hep mutlusun, çözemedin mi de hep mutsuz. Öyle bi fikrim var benim.
Son cümlesi 'aklını kötüye yorma canım, akşama arayacağım' olan adam: Birkaç ihtimal vardı, hepsinden mi nefret ettin? Daha güzel olmalıydın. En güzel. Unutuyorum. Hatırlıyorum. Unutuyorum. Hatırlıyorum. Papatyalar böyle çok çirkin. Oysa gelseydin, taç yapardık belki de.
Kime sorsam, kimi dinlesem saçmalıyormuşum gibi hissettirdi bu duruma dair. Bir kez daha duyabilirim bunu. Anlatabilirim bunu. Son.
O gece uzun zamandan sonra ilk defa sadece sabah olsun diye uyumak istediğim bir geceydi. 'Elimden hiçbir şey gelmiyor lütfen uyuyabileyim' gibi bir uykudan bahsediyorum. Sonra sabah oldu bir şekilde. Sabah hep olur, akşam da öyle. Kime ne anlatır orası ayrı. O geceki uyku değildi, onu biliyorum. ilaç aramak ama bulamamak gibiydi. ilacı bulamadıkça şu genel yargıyı tekrarladım birkaç gün kendime: Kimse sana tutarlı olduğunu garanti edemez hayatta ve her zaman için daha iyisine kapılır insanlar. Nefs derler, irade derler adına ve ardında hiç kimseye güvenemeyen insanlar bırakırlar. Zaman kaybı olurlar ve bunu çok süslü bir şekilde yaptıkları için, zaman kaybı olmayı uzun süre devam ettirebilirler. Sormuşsundur oysa 'neden?' diye. Cevap alamadıkça yorum yaparsın, yorum yaptıkça aklını kaçırırsın. Aklın kaçınca geriye bakışların kalır, donuk. Işık vardı ya hani içinde, yok. Gitmiş. Sitem etsem şimdi 'çok üzüldüm ya ben, aklıma neler geldi bi bilsen' desem. Yoksun ki diyemiyorum. Neredesin? Beni duyabileceğin bir yere geçsen mesela, iki-üç dakikalığına boş versek yazıyı falan bi şarkı var, onu dinlesek. Sen yine 'çok klişe, herkese aynı duyguları yaşatan şarkılardan işte yieağ' desen benim tüm ciddiyetim üzerimde olsa. Sonra davadan bahsetsek, dava adamı olmamaktan, mutlu olmaktan, 'davamız: mutlu olmak, öyle yaşayıp gitmek olsun'dan. Sonra senin neşeli gözüken hüzünlü şarkını dinlesek. Ben tekrar benim hüzünlü şarkıma dönsem. Melankolik insanları sevmezsin sen değil mi? Beni sevmediğini o gün anlasaydım keşke. Artık o kadar net ki gözüm kamaşıyor.
+Yok ben özellikle açık olma taraftarıyım ondan.
+Soğuruz birbirimizden diye korkuyorum ben.
Soğuk oldu buralar. istemeden oldu. Yine olsa yine olmaz.
hamiş: gelecekle alakası yok, şimdiki zamanla da öyle.
babamla annem ayrıldıgında ;babam herkes yanlızdır.ben tek basıma buralara kadar geldım sızde oyle olcaksınız demıstı.evet oyle oldu.dedıgı gunde bızı kapı dısarı ettıgı gun de dun gıbı aklımda.iyi ki de boyle gercı.kımseye guvenmeden tek basıma ayaklarım ustunde durmayı bılıyorum.
lisedeyken hazırlık sınıfında hocamız akıcı bir şekilde ingilizce konuşmuştu.hayran kaldım ki kendine burdan selam ederim.çok etkilendim.beni ingiizce öğretmeni olmaya iten en önemli olaylardan biriydi bu.
