Hissettiğim şey bu. Gelecekten hiçbir şey beklemiyorum. Bekleyemiyorum. Başarısızlık üstüne başarısızlık. Tüm o ders kitaplarının içinde boğulmuş gibi hissediyorum. Tüm o sorular, konular, iki alanı birden okumaya beni zorlayan aile ve çıldırma düzeyindeki kararsızlık. bir hedefim yok ve yığınla soruyu sadece robot gibi çözüyorum. Sonra dalıp gidiyorum derslerde. öyle çok üzülüyorum ki, hayattaki tek hayalim onunla bir kaç kelime konuşmaktı. Tüm bu belirsizlik, aileyle yapılan kavgalar ve yorgunluk üzerine bana tek iyi gelen şey onunla konuşmaktı. Şimdi öyle kötü ki her şey. O da yok. Canım böylesine yanarken en yakınlarıma bile bir şey diyemiyorum. Konuşmak zor geliyor. Hiçbiri anlamayacak çünkü beni. Böyle içime kapana kapana sürekli huzursuzum. Saldırganım. Yok olmuyor. Hiçbir şey olmuyor. Benim geleceğim falan yok ve o da yok. Anlatacak kimsem de yok. Anlayacak kimse de. Yol gösterecek olan da yok onun gibi olabilecek insan da. Hiçbir şey yapamıyorum bu hayatta allah kahretsin. Hiçbir soruyu da çözemiyorum doğru dürüst. Ayda 1 kere konuşalım dedim onu bile kabul etmedi. O kadarı bile olmadı. Psikoloji diye bir şey yok bende. Kalmadı artık. Günde yüzlerce soru, çöz, çöz, çöz.. saatlerce tek bir nasılsın bekle, yok... uyu, kalk, mesaj yok, ders, mesaj yok, yüzlerce soru, mesaj yok, eve gel-git, insanlara gül, ödev yap, mesaj yok..
Ölmüşüm gibi hissediyorum. Saçımı başımı yolasım geliyor.
üst üste gerçekleşen kötü olaylar ve şanssızlıklar doğrultusunda gerçekleşir. bunda karşınıza çıkan insanların da büyük payı vardır. ilk başta geleceğe olan inancınızı yitirirsiniz ve uzun bir süre bu şekilde yaşarsınız. daha sonra yaşadığınız yaşamı kabüllenip hayal kurmamaya başlarsınız.
