hayat yarını düşünerek yaşanmıyor, düşünürken geçiyor diye tepki gösterilesi, bir yandan da günümüzde anı yaşamanın sonuçlarını insanların mahvetmesi akla gelince durup düşünülesi kaygı.
lisede, üniversitede etik, ahlak,dürüstlük dersi veren kişilerin iş hayatına atıldıktan sonra tükürdüğü çoğu şeyi yalamasına sebep olan kaygı. büyük lokma ye ama büyük söz konuşma diye boşuna dememişler.
çok göreceli bir kavram. kime göre neye göre ?
hali hazırda okulunu okuyan bir öğrenci için, gelecek kaygısı son derece normal bir durumdur. vatanımızda yeşeren bu evlatlarımız mühendis olup çiçekçilik yapar hale gelmiştir. *
yeni evli bir çift için gelecek kaygısı, onları işleri düzelene dek strese bunalıma sokacak durumdur. kira, elektrik faturası, su faturası, yiyecek giyecek masrafı, dolmuş masrafı vs. vs. bitmez... *
oğlunu birinci sınıfa gönderen ebeveynin çocuğuna olan gelecek kaygısı, bu en zor olanıdır. bir şekilde kendi yaşamlarını yarım yamalak da olsa hayata yamamış bu insanlar, yıllarca gözlerinden sakındığı evladının gelecekte nasıl bir yaşama sahip olacağını merak edip kendi kendilerini bitirirler. esrar içme yaşının ilk okullara kadar düştüğü şu dönemde okul okutmak bir dert. bbg evlerinden fırlamışçasına aç gözlü kızların kol gezdiği zamanda oğlunu evlendirmek başka bir dert. yine çocuğnu odtü den mezun edip, patlamış mısır satacağını düşünmek bambaşka bir dert...
bir an için, geleceğimizi tümüyle bildiğimizi varsayalım... kaç yıl yaşayacağımızı, hangi hastalıkları geçireceğimizi, ne zaman evleneceğimizi, evliliğimizin nasıl olacağını, çocuklarımızın olup olmayacağını, kaç çocuğumuzun olacağını, hangi işi yapacağımızı, nerelerde nasıl yaşayacağımızı, ne zaman öleceğimizi... eğer bunları tümüyle biliyor olsaydık, hayat tatsız tuzsuz, sıradan bir zaman geçirme olgusuna dönüşürdü... o halde neden geleceğimizi bu denli merak ediyoruz? neden öğrenmek için bir yollara başvuruyor ya da neden kaygı duyuyoruz ki? bu merakın nedeni, bizlerin neler beklediğini bilmek, kendimizi onlara karşı savunma iç güdüleri içinde hazırlamaktır... Belki de geleceğimizi bilseydik, onu değiştirmek için bir şeyler yapabilirdik... ama eğer biz istersek bu mümkün... istediğimiz gelecekle ilgili bilgi edinmek, insanlarla doğru iletişim kurabilmeyi öğrenmek, insanın kendisine uygun tipi yaratmayı öğrenmesi, güzellikleri farketmek... hayatı paylaşmak... hayatı özümlemek için hayatı anlamayı öğrenmek.
okul zorla da olsa bitmek üzere,askerlik kapıda,yaş kemale erdi derken bomboş bir dünyada yapayalnız kaldığınızı görürsünüz.büyüyünce ne olucan sorusuna doktor,polis,mühendis derken şimdi ise ne iş olsa yaparım düşüncesi vardır.bir halta yaramayacağım endişesidir gelecek endişesi.ta ki şans kapınızı kırar içeri girer,çok da mutlu olamasanız da geçiminizi sağlayacak bir iş bulursunuz,çalışmaya başlarsınız.sonra yine aynı süreç tekrar eder.peki ya bundan sonraki geleceğim... iş yerinde mutlu değilsinizdir,aldığınız ücret tatmin etmemektedir.yeniden bir iş bulmak gerekir ve arayışlar başlar.bu arayışlar(gelecek endişesi) mutlu olduğunuz mesleği yapmaya başlayıncaya kadar devam eder.
bugünlerde aşırı derecede düşündüğüm konu. sırf bu gelecek kaygısını yaşamamak için çoğu zaman en doğru ve en gerekli şeyleri yaptık. yeri geldi hayallerimizden vazgeçtik ve hala vazgeçiyoruz. bu hayat bizim ama yönlendiren bizler değiliz. daha sonra bizi uyuttular ve kaliteli bir yaşama sahip olmanız için hedefiniz bunlar olmalı, yürüyün ve ulaşın dediler. farmasötik kimya hocamın söylediğini hala unutmuyorum. insan gibi yaşamak için eşşek gibi çalışacaksınız demişti. yani eşşek gibi davranan insan ol gibi miydi bu söylem? tabiki de hocamız bunu demek istememişti. ama bir gerçek vardı ki biz iyi yaşam standartları için o küçücük yüreğimize kaya bastırdık, hayallerimizi yaktık ve hedeflerimiz için eşşek gibi çalıştık. başarılı oldum ama mutlu değilim. peki başarısız olsaydım da hayallerime koşsaydım daha mı mutlu olurdum? cevap hayırsa ki eminim hayır olmalıdır, biz mutluluğu nerede aramalıyız?
işte tam biz gelecek kaygısıyla karşı karşıyayız üstelik konu mutluluk gibi iki bilinmeyenli bir denklem, çöz çözebilirsen.
eğer yaşadığınız dünya, çevre, ülke size biraz olsun umut veriyorsa, bu kaygının oluşması kaçınılmazdır elbette. ama türk insanı için, özellikle kendim için konuşayım, olmayan kaygıdır. ayrıca; gelecek?
öyledir ki düşünmenin faydasız ve yorucu olduğu bilinse de engel olunamaz.peş peşe sorular gelir hepsi cevapsız kalır. dönem dönem atlatılsa da genellikle hep akıldadır.geçmez,bitmez acı olan kısmı hiç bitmeyecekmiş gibi olmasıdır.
