çok vardır bunlardan. kapkara bir hayata sürüklenmektedirler gözleri kapalı. hepsi aynı dertlerden muzdarip değillerdir. yüzeysel bir kategorize yaparsak;
- kız olduğu için okutulmayan çocuklar
- ekonomik nedenlerle okutulamayan çocuklar
- anne babasını kaybetmiş çocuklar
- yeterince eğitim almamış, almayacak olan çocuklar
- ebeveynleri tayyip erdoğan'ı dinleyen çocuklar.
yukarıdakilerin hepsi çocukların elinde olmayan sebeplerdir, masum olan çocuklardır. fakat masum olmalarına rağmen karanlık bir hayat yaşayacak olan yine onlardır. ilk dördüne söylenecek fazla sözüm yok, fakat son başlığı incelemek istiyorum, yaşadım ve üzüldüm çünkü.
ebeveynleri tayyip erdoğan'ı dinleyen çocukların bir sürü kardeşi vardır. doğurup doğurup salmak sözü bunlar için söylenmiştir. sokakta oyun oynaması gereken yaşta sokaklara para kazanmak için salınıverir bu çocuklar. genelde omuzlarında kendilerinden büyük bir boya çantası olur. ağzı yüzü siyah boyalar içinde, sersefil halde gezerler.
yaşları biraz büyüdükçe hayatı anlamlandırmaya başlarlar. haklı olarak eşitlik isterler. fakat hayat ibne olduğu için herkese aynı fırsatları sunmaz. hayat sunmadığı gibi, anne ve babaları da sunmaz. çocuklarının çokluğundan mütevelli adını unutan babalar tanıdım.
10 yaşını geçtikten sonra bunlarda asilik baş gösterir. üzüldüğüm nokta burada başlıyor işte, çünkü yaşadım. bir grup çocuk yolda yürüyor, ben de önlerinde yürüyorum. araba direksiyonu takılmış ufacık bir bisiklet var ellerinde. henüz hormonları elvermediği için cinselliği yaşamaları düşük ihtimal. fakat öyle bir ağızları var ki, hayatımda duymadığım küfürleri ediyorlar. muhtemelen babalarından öğrendiler. yoldan geçen bayanları rahatsız ediyor, laf atıyorlar. henüz sünnetsiz olan pipilerinin ne işe yaradığını bile bilmeden. bir süre sonra bana sarıyorlar. çünkü benim tipim onlar için rahatsız edici. çünkü ben onların hiç giyemeyeceği kıyafetler giyiyorum, elimde hiç okuyamayacakları kitaplar var. bunun için onları suçluyorsam allah belamı versin, bu da garantimdir.
geliyorlar, ufaktan laf giydirmeye başlıyorlar. 'zengin piçi, bilmem nerenin ibnesi, bilmemkimin çocuğu'. muhtemelen babalarından öğrendiler. bilmiyorlar ki,zengin piçi falan değilim. bilmiyorlar ki, ayın sonunu zor getiren zavallı bir üniversite öğrencisine çattılar. arkama dönüp bakmıyorum bile. rahatsız oluyorum ve ilk köşeden ara sokağa sapıyorum. içlerinden birisi koşturup geliyor. 'nereye kaçıyon lan ipne' diyor. cevap vermiyorum, devam ediyorum. başlıyor küfretmeye. öyle bir özgüveni var ki, kendisinden üç kat büyük olan adama, kürdan kadar kolları ile hareket çekiyor. ya sabır çekip yola devam ediyorum. grup arkamdan yola devam ediyor, hala küfrediyorlar. her insanın bir sabrı vardır. en büyüğünü tutup bir tokat aşkediyorum. yere yuvarlanıyor, diğerleri onu kaldırırken hala küfrediyorlar. anlıyorum ki, dövmek çözüm değil. 'skerim böyle işi' deyip uzaklaşıyorum, peşimi bırakıyorlar.
pişmanım tabii bu yaptığımdan dolayı. o küçücük çocuk o tokadı hak etmedi. o yavşak babası haketti o tokadı. kahvede ağzında bahar sigarası ile o küçücük çocuklardan para bekleyen dallama babası haketti.
düşün düşün çıkamıyorum işin içinden. ne olur bu çocuk büyüyünce, tahmin etmek zor değil. belki biryerlerde tanır beni, sokar böğrüme bıçağı. babası olacak ipnede çocuk bol, yerleştirir hapishaneye, bir boğaz eksildiği için sevinir.
babalık, baba sevgisi masalları okumayın, çok tanıdım böyle heriflerden. çocuğunu öldürsen ruhu duymazdı herifin.
sonra düşünmekten sıkılıyorum. derin bir of çekiyorum. geleceğin katilleri ve hırsızlarını unutmak vaktidir artık. belki birisi benim katilimdir.
öff daraldım mnıskyim. üzüldüm lan ciddi ciddi. ne suçu var o günahsız yavruların? onları eğitseniz ne kaybedersiniz ulan? topluma kazandırsak fena mı? doğum günü için 2.2 milyon dolara jennifer lopez'i getiren azeriyi düşünüyorum şimdi. az ibne değilmiş o herif de.
