gri bir sonbahar giymiş bütün şehir.. hava soğuk, ev soğuk, ben soğuk.. demli bir çay koyup, bir de sigara, öylece yağmuru seyretmek istiyorum.. insanlar koşuşuyor.. işlerinin ve hayatlarının peşinden.. ben de hayallerimin bittiği yerde yalnızım, korkuyorum.. güneş yavaş yavaş çekiliyor.. ve fakat saatlerce dursa neye yarar, ısıtmıyor ki, diyorum kendi kendime.. gülümsüyorum.. ağlamak fayda etmiyor, hiçbir zaman da etmemişti zaten.. karanlık çöküyor yavaş yavaş, ben yavaş yavaş tükeniyorum.. yürek paramparça.. her yeni başlayış bir ayak kaymasını daha getiriyor beraberinde.. kabuk bağlayan yaralarım açılıyor yeniden ve kana bulanıyor her yer.. bir rüyadan uyanmanın sersemliğini yaşıyorum.. tatlı bir rüyadan..
bitkinim ve bir o kadar da çaresiz.. elim kolum bağlı, öylece oturmak çok zor.. dört duvar arkadaşlık ediyor bana, bir ben bir yalnızlığım, bekliyoruz.. neyi bekliyoruz bilmiyorum.. neden ya da? ne zaman düştüm bu hale? sebep neydi, kestiremiyorum.. hep mi yanlıştı yaptıklarım ya da yaptıklarım arasından hangileri yanlıştı, anlayamıyorum.. üzülmek için çok geç artık, bunun farkındayım işte.. keşkeyle başlayan cümleler gittikçe çoğalıyor, ki ben yasak etmiştim keşkeli cümleleri kendime.. ve ne yapsam sorulara bir cevap bulamıyorum.. kurtulamıyorum ne yapsam.. ellerimi uzatsam karşımdasın, karşımda olduğun kadar da uzak..
