Belki sokakta, belki sahilde, belki şirkette. Evin dışında her yerde. Belki uykusuzluktan, biraz da yorgunluktan, sükunetten birtakım sanrılar görürsünüz. Böyle anlarda bazı şeyler gülünç, yavan ve düşündürücü gelir insana. Mesela diğer insanlar. Onların hareketleri. Yoldan geçen arabalar ve sabah erken kalkmanın asabiliği üzerinde olan aksi insanların kornaya hunharca basmaları. Sabaha karşı hava tam aydınlanmadan kalabalıklaşan insanoğlu. Yoğunlaşan trafik. Karşıdan karşıya aceleyle geçenler. Büfeden tost, su, sigara alanlar. Akbil dolduranlar. Simit tezgahını açmış simitçiler. Sırt çantalarıyla okula yetişmeye çalışan çocuklar. işe koşturan kadınlar ve erkekler. Otobüs bekleyenler. Bir o kadar gürültücüler. Ama siz bunları geceyi dışarıda geçirmiş, sabahın o yoğun trafiğinde eve varmaya çalışırken ve sakince izlerken camın ardını, bir o kadar da sessizler. Tüm bu kargaşa, hareket hali, her allah'ın günü aynı şeyleri nasıl oluyorsa bıkmadan, usanmadan, belki de böğüre böğüre kusmadan yapmaya devam eden robotlatmış insancıklar ve hatta kendiniz, size anlamsız ve boş geliyor. Hayatın bi döngüden ibaret olduğunu ve haliyle bizi bu döngüye öyle ya da böyle dahil ettiğini daha iyi anlıyorsunuz.
