evrenin majestelerini kuşağında taşıyan lord un gölgesidir gece. pars kılıcımı sadece geceleyin çıkarmam canım. geceleri keskinliğim yoktur. geceleri cila atarım. en sevdiğim şeyin özü gecede gizlidir ya ben suyunu sıkmadan kabadan ağzıma atarım. milyonlarca sentaksı tek bir kelimeye sığdıran siyah da var. mağaraya çizilmiş en primitif resimlerin değerini de göstermez...
uyumak, geceye ihanettir. hep yıldızlara ve ay-a romantizm vurup tavuklar gibi erkenden yatan insandan gelecek kerameti yerim! ben uykuya rest çeken gözlerin aşığıyım. kayaların bile çözüldüğü vakitlerde uyunur mu meleğim! gündüzlerin balyozundan sarhoş olmuş ay çiçeklerinin solgunluğundan çektim aldım seni...
kişiliğimi bölen bir sana, bir de siyahın haşladığı geceye kıyamam canım.
BETON YIĞINLARIYLA KiRLENMiŞ IŞIKLAR ARASINDA YAŞAMIMIZDAN ÇEKiLiP, ALINMIŞ; BAZEN HER iNSANIN ARZULADIĞI YALNIZLIĞINI KOVALARKEN, YOLDAŞI OLAN KARANLIĞA, ACIYARAK GECEYE ÜRKEK VE KORUYUCU BiR TAVIRLA SARILMASI.
GÜNDÜZ VE GECE iNSANIN DiRiLiŞiNE OLAN iNANCININ SANRILARIDIR ASLINDA.
iNSAN GECEYE DiRiLME ARZUSUNU SIĞDIRIR, BiLiRKi SABAH OLACAK, GÜNEŞLE TEKRAR AYDINLANACAK, DOĞAYLA BiRLiKTE, KENDi KARANLIĞI, VE iÇTEN iÇE BU BiLGiNiN RAHATLIĞIYLA, AVUNMAK iSTER. AVUNTUSUNU ELiNDEN ALACAK OLAN VE BATIŞIYLA ÖLÜMÜ GETiRECEK OLAN SABAHTAN KAÇAR, GECESiNE KIYAMAZ.
gecenin karanlığına, insanı kendiliğinden somut yalnızlaştırmasına, somut yalnızlığın içinde kendini kucaklamasına, müziğin gecenin sessizliğinde tüm odaya dolmasına, notaların dahi geceleri bir başka vurmasına ve ayrı bir tadı olmasına, geceleri tabuların azalmasına, görmek istediğiniz insanları net görmenize, görmek istemediklerinizi karanlığın tamamen örtmesine, sabaha karşı 3 - 4 civarı uykusuzluğun ayrı bir kafa yapmasına ve bu kafayla her şeyi daha farklı algılamaya hayran olan derin insanın uyuyarak geceyi çöpe atmak yerine, onu ertesi günkü baş ağrısı ve sersemlik pahasına yaşamasıdır.
