iç dünyamızda yaşadığımız kargaşa da kendimizi suçlarız çoğu zaman.
ama bu kargaşanın anafikrini algılayınca arayışına girdiğimiz hede asıl benliğimiz, hissettiğimiz suçluluk zaten temel karakterin o durumu tasvip etmediğini gösterir. korku ise içten içe o durumu benimsetir. ama tasvip etseydiniz zaten korkmazdınız.
sözlerin uçuyor havaya ama düşüncen yerde. öz olmayınca söz yükselmiyor göklerde.
William shakespeare. kalıp cümleleri kullananlara karşı bu söz aklıma geliyor. " iyisin, tatlısın, yakışmış, değerlisin " gibi.
Saat 12:12 olduğunda kimse seni düşünmüyor.
Şifreleri 123456 yapan insan hala yaşıyor,
Noel baba yok.
Tam karşıya geçerken kırmızı yanacak,
istediğini alsan da aklın almadığında kalacak,
Az kalan yemek daha lezzetlidir.
Pastayı kesen pastayı yiyemez.
Gece tırnak kesersen ömrün kısalmaz
Ve sakın kendini başka dünyadan zannedip triplere girmeye kalkma,
Üzgünüm ki pizzanın ambulanstan önce geldiği bir ülkenin en sıradan vatandaşısın sen de..
Hayat böyle işte
O bakımdan diyeceğim odur ki;
Başımız toprak,
Sonumuz toprak..
Mühim olan, çamurlaşmadan yaşamak..
