birden soğudu. birden. 1 ay önce her şeyiydim. her şeyimdi. şimdi ise benden uzak. başkalarına gülüyor. bu o kadar acı verici ki. o kadar acıtıyor ki. hayallerim vardı. o kadar güzel hayallerdi ki gerçekleşse dünya umrumda olmazdı. ama olmadı. bu dünyanın gezenine tozanına...
Birkaç saat sonra doğumgünü.
Çok değil, 1 ay önce bir sürü hayalim, hayata geçirilmeyi bekleyen planlarım, kendi çapımda kurduğum küçük sürprizlerim vardı kafamda.
Şimdi hepsi boş, hepsi çöp.
Çok dertler çektim sözlük. Kaburganın altında ne acılar çektim ne yangınlar söndürdüm. Çok geceler yağmurlar yağdı kirpiklerime. Yerden göğe kadar ah lar, kaderime sitemler yükseldi yüreğimden. Çok isyanların eşiğinden döndüm. Yandım yandım kül oldum kaç gün kaç gece. Öldüm Ama ölmedim işte. Ve bugünlere geldim. Geride kaldı artık acılar.. herşeyi unutturan insanlar var bu yeryüzünde. Hayat garip.. öldüm der yine de yaşarsın işte.
vakti zamanında henüz daha 10 yaşında bile var yokken akrabalarımız ile oyunlar falan oynardık bazen kavga ederdik.benim ablam ben doğmadan vefat etmiş,kız kardeşim ise zihinsel engelli olarak doğmuştu hayatımda en sevdiğim iki kadını bu durumda görmek beni çok üzüyordu.fakat bir gün akrabalarımdan birisi ile kavga ettiğimde abisini çağırmıştı abisi geldi beni bir arka bahçeye çekti ve kardeşine dövdürdü o vakit kimsem yoktu canım acıdı ama dayak yediğim için değil.koruyan kimsem olmadığı için o günden sonra nerede birisinin garibanları ezdiğini gördüysem ben gittim onları ezdim bir gün çok param olsun nerede gariban varsa yardim edeceğime yemin ettim.
