"Her zaman böyle oldu, her zaman da böyle olacak. Zaman ve dünya, para ve güç, küçük ve sığ insanların elinde bulunacak her zaman. Asıl insanların elinde ise hiçbir şey. Yalnızca ölüm."
"düşünmek bir dünya yaratmak istemektir her şeyden önce (ya da kendi öz dünyasını sınırlandırmaktır bu da aynı kapıya çıkar).
özlemine göre bir uzlaşma alanı, ussal dayanaklarla sarılı ya da dayanılmaz koşuyu çözümlemeyi sağlayacak örneksemelerle aydınlatılmış bir evren bulmak üzere, insanı deneyiminden ayıran temel uymazlıktan yola çıkmaktır. filozof, bu kant bile olsa yaratıcıdır. kişileri simgeleri ve gizli eylemi vardır. sonuçları vardır. buna karşılık, görünüşler ne olursa olsun, romanın şiiri ve denemeyi geride bırakması sanatın daha geniş bir biçimde düşünselleştirilmesinin göstergesidir. yanlış anlaşılmasın, her şeyden önce en büyükleri söz konusu. bir türün verimliliği ve büyüklüğü çoğu zaman o tür içinde yazılmış süprüntülerle ölçülür. kötü romanların sayısı en iyilerin büyüklüğünü unutturmamalı.en iyiler evlerini kendileriyle birlikte taşır. romanın kendi mantığı kendi uslamlamaları, kendi sezgisi, kendi konutları vardır. aydınlık istemleri de vardır."
“Senin için bin tane olsa yakalarım,” dediğimi duydum.
Sonra döndüm, koşmaya başladım.
Yalnızca bir gülümsemeydi, hepsi bu. Her şeyi düzeltmiş değildi. Hiç bir şeyi düzeltmemişti. Belli belirsiz bir tebessüm. Minicik bir şey. Ormandaki bir yaprak; ansızın havalanan bir kuşun kıpırdattığı bir yaprak.
Çünkü, dedi Züleyha, güzelliğin bir derin kuyu senin. Bir düşenin kurtuluşu kolay olmaz. Ne mutlu kalbine sen düşene, ve ne mutlu senin kalbine düşene.
Tufandan kurtulmak için kendi derinliğine akan bir ırmak gibi; akmasam sana ölürdüm Yusuf, aktım, yine öldüm. Kendi ölümümün şeklini seçmem özgürlüğümse susarak ölmeyi değil, söyleyerek ölmeyi seçtim. Tortulanarak ve bulanarak değil, taşarak ve coşarak ölmeyi istedim. Hükmümün Yusuf olduğu yerde ölümlü olduğumu bildim.
Ve yine dirilecek olmamın emniyetiyle ölümlü oluşumu çok sevdim. Yusuf, dedi Züleyha, bütün bir hayat, kınanma, horlanma, yitirme, her şey kalbimin üzerinden geçecek ve ben kalbimin altında kalacağım. Bana dair ve bana rağmen var olan bir dünyada büyüklüğü, yitirdiklerinin çokluğuyla ölçülen bir Züleyha kalbi olacağım. Senin zindan karanlığın benim özgür aydınlığıma denk düşecek, o kadar ki karanlık olacağım Sancıyla elimi attığım fundalıklar mavi çiçeklere dönüşmedi henüz, ama aslolan kalp olacak ve hayatı sonradan bulacağım.
Yusuf, dedi Züleyha, aşk zorlu bir sınav,ben bu sınavı en baştan ve gönüllü mü kaybettim? Hayır işte! Yitirmiş görünsem de kazancımsın sen benim.
I do not love my father; I wonder sometimes if I do not hate him. There's my shame; perhaps my sin; at least, and in the sight of God, not my fault. How was I to love him? He has never spoken to me, never smiled upon me; I do not think he ever touched me.
Robert Louis Stevenson - Weir of Hermiston Page 19
Babamı sevmiyorum, bazen ondan nefret etmiyor muyum merak ediyorum. Belki utancım günahımdır. En azından tanrının gözünde benim hatam değil. Onu nasıl sevebilirim? Benimle hiç konuşmadı, bana hiç gülümsemedi. Bana dokunduğunu da sanmıyorum.
