"Çok uzun zaman önce,hasta bir serçe varmış,
ve güneye uçacak gücü yokmuş.
Bensiz gidin,demiş çocuklarına.
Kendime soğuktan saklanacak bir yer bulurum ve sizinle baharda görüşürüz.
Kuş bir meşe ağacına gidip yapraklarının arasına sığınabilir miyim diye sormuş.
Fakat meşe soğuk ve kendini beğenmiş bir ağaçmış ve onu reddetmiş.
Kavak ağacı,söğüt,karaağaç,
Hepsi kuşu reddetmiş,buna inanabiliyor musun?
Sonra ilk kar yağmış.
Serçe son çare olarak çam ağacına gidip sormuş.
Çam ağacı,sana fazla bir koruma sağlayamam,benim yapraklarım iğne gibi.
Fakat cevabım Evet demiş.
Neşe ile çoşan serçe hemen oraya yerleşmiş ve ne olmuş biliyor musun?
Kışı atlatmış.
Çocuklar döndüğünde gözyaşlarını tutamamışlar.
Bunu gören tanrı diğer bütün ağaçları bencillikleri için cezalandırmış.
O günden sonra,
Tüm ağaçlar kış boyunca yapraklarını kaybetmişler,
Serçeyi kurtaran Çam ağacı dışında."
"seni gördüğüm zaman içimde böyle bişeyler oldu.konuşmayı beceremem ama, anladın dimi ? canımsın be. güneşimsin. havamsın. yani bu ağzımdaki izmarit yok mu. işte onun gibi benimsin be. yani buramdasın be. sen hayatımın tek golüsün yani."
"kendisinin bir sorunu olduğunu hiç aklına getirmez; çünkü onun sorunu kendisinin bir sorunu olduğunu aklına getirmemesidir."
(bkz: ermişler ya da günahkarlar)
