bir çarşamba gecesiydi. saat 2 ile 3 arası. en kötü düşüncelere dalıp çöküşümü izlemek istiyordum. neden böyle istiyordum bilemiyorum. sanırım tatminsizlik.
neyse yavaş yavaş derinlere inmeye başladım. ben indiğim yeri hep kuyu diye adlandırırdım.
derinlere indikçe acı çekiyordum, ağlıyordum. bildiğiniz harap ve bitap bir durumdaydım. tekrar yükselebilmek için belime bağladığım ipe baktım. incelmişti. benim hayatımdı o ip. eğer o koparsa bir daha çıkamazdım kuyudan. öyle düşünüyordum. heyecana kapıldım. hemen yukarı doğru tırmanmaya başladım. kendime yaptığım bu şey artık beni korkutuyordu. bir ses geldi o anda.
ip kopmuştu. aşağı doğru düşüyordum. ellerimi örülmüş duvara sürtüyordum. sanki tutunabilecekmiş gibi. taşlarla örülmüş kuyu benim küçükken inşa ettiğim nefretimi, acımı gömdüğüm delikti.
işte o an sonumun geldiğini hissettim. ya ölecektim, ya delirecektim.
