özlememiştir ya da belki de özlemiştir. bilemeyiz. bildiklerimizin,hep zihnimizde var ettiklerimizin aslında öyle olmadığı zamanlardan biridir belki de. bir an vardır. o an gelmiştir çok önceden ya da gelir,tuhaf gelecektir.
gecenin bir yarısı özledim diyen ya çok özlemiştir ya da hiç özlememiştir.
gece odasına girdiğinde,kafasını yastığa koyduğunda yutkunamayan, kalbine öküz oturan, karnına kramplar giren insan çok özleyen insandır. o odanın sessizliğinde boğulur. kulaklarında çanlar çalar, beyninde bir otoban dolusu gürültü vardır. o odadan çıktığında,hele bir de evde başka bireyler varsa, o gürültüleri mıhlar kafa tasına.
bir de başka bir insan vardır. gece özledim diyen gillerden. bu karakter iştahlıdır biraz, çok iştahlıdır. insan obezidir, duygu fakiridir. sokak lambası gibidir, her gün başkasına yanar. gece yalnız kalıp canı sıkılınca da eskiye döner. özlemiş gibi yapar. ama kendisi bile gibi yaptığının farkında değildir. insanlık fukarası haline çok tanıdıktır çünkü.
ve ne yazık ki genellikle ikinci tip insan rağbet görür eskilerden. bu arada bizim yenilerimiz birilerinin eskileri ve biz de eskittik birilerini,birileri için de eskiyiz mutlaka.
