son zamanlarda, yalnızlığın sesinden ürker oldum.
bir gerçek kadar somut heyulalar beliriyor göz kapaklarımın altında...
yalın yalın ürperiyorum.
en uykusuz halde dahi, göz kapaklarımı aniden açma ihtiyacı hissediyorum.
ve tekrar kapatıp gözlerimi, kaçırdığım uykuyu bekleme eziyetini yaşıyorum.
uyku eşiğinde beni bekleyen sinsi bir kapan var, biliyorum.
hazırlıksız yakalanmaktan, sırtımdan vurulmaktan korkuyorum.
ne olacaksa olsun; lakin savaşarak olsun.
böyle yarı ölü, girmemeliyim şu cenge...
ışıkları yakıyorum allah ım.
onca acziyetin üstüne bir de bu korku halinin, bu ismi konulamayan-dokunulamayan şeyin anlamını çözmeye çalışıyorum.
neden diyorum, neden?
nasıl bir anlamı olabilir bu eşitsiz mücadelenin?
galiba insan, hem cenneti hem de cehennemi bağrında taşıyor.
ben yitik cennetimi biliyorum, hatırlıyorum da,
ensemden ayrılmayan şu uslanmaz cehennemi, bir türlü bir türlü yüreğinden kavrayamıyorum.
