Dua etmek, yüce yaratandan istemek her zaman beni çok rahatlatmıştır. Kabustan uyandığımda, sıkıntıdan uyuyamadığımda, sevinçten yerimde duramadığım anlarda... Dua etmek huzur verir. Inanmak huzur verir bana.
Ben her gece edemem. Ama gün içinde, ezan okunurken falan mutlaka elim kalbime gider gözlerim kapanır bir şeyler mırıldanırım.
inanç meselesi, bunun güçsüz kalmak ya da çaresizlikle alakası yok. Dua sadece bir şeyler istemek değil, bir şeyler için şükretmektir. Bunu yaptığım için benden kötülük gelmez diyemem, kötülük etmemeye çalışırım ama beni koruyup kollamanıza da gerek yok. Hallederim evel allah.
sonra bir gün kendi kendime konuşurken "her gece onun için dua ediyorsun iyi güzel de onun senin varlığından haberi bile yok, sence o bunu hak ediyor mu?" diye sordum kendime. hayır etmiyordu, vazgeçtim.
Bize dua ederken, tesbih çekerken bunu gizleyerek yapmak öğretildi.
Dua etmek zaten ruha huzur serper, hele uyku öncesi, gülümseyerek rüyalara dalmanızı sağlarken, size bunca iyiliği varken ifşa neden genç kardeşim.
