Sessizligin sesi kulaklarınızı sağır ettiği an. Kendinizle başbaşa kalmaya başladığınız an. Günün kosusturmasinda arka plana atmaya çalıştığınız her şeyin gün yüzüne çıktığı, duvarlari izletmeye başladığı an.
Zeynep beni bekle / gece ağaçlarına
yağmur çiseliyorum / cam tozu su beyazı
yalnızlığını mutlaka değiştireceğim
bir yaprak halinde süzülüp saçlarına
eski teşrin'lerden / kederli kırmızı
Zeynep beni bekle mutlaka döneceğim
söyle kim önleyebilir buluşmamızı
geceleyin ışıkları söndürdüğün zaman
benim şiir kitaplarından sızan aydınlık
elinde uyuyakaldığın heyecanlı roman
pancurların çarpıldığı lodos geceleri
rüzgârın değil benim / pencerendeki ıslık
her akşam koridordaki ayak sesleri
yanlış çaldığını zannetiğin telefon
Zeynep beni bekle mutlaka geleceğim
hem bu ne ilk ayrılığımız ne de son
pikapta eminağa acemaşirân saz semaisi
sokakta çocuklar saklambaç hırsız polis
hayat akıp gidiyor olsam da olmasam da
saati durmamalı ufak sorumlulukların
resmi bırakmadın ya / son çektiğin hangisi
bak mektuplar birikmiş yine masamda
fakülteler açılacak bak bugün yarın
Zeynep beni bekle mutlaka geleceğim
başladığımız filmi birlikte bitireceğiz
Bedri Rahmi Eyüboğlu'nun çok güzel bir kapağa sahip şiir kitabıdır.
Yalnızlığın kadarsın
Yalnızlığın mis kokmalı
Elle gelen düğün bayram
Bir kişiyle oynanan
En zor en belalı oyun sanat olmalı
Buram buram yalnızlık kokan
Yalnızlık mı dedin büyük bir zindan
Dünyanın en kalabalık zindanı
Öyle bir hizaya getiriyor ki insanı
ortam karanlıktır,duygu yoğunlaşması yaşanacak şart mevcuttur bu saatlerde.her yer sessizdir eski anıları canlandırıp eski sevgiliye yada aranızın biraz soğuk olduğu eski bir dosta mesaj atılmaya müsait bir ortamdır.
Sürüyor o eski alacakaranlık
Nasıl kabullendiysem hayatı
ölümü de öylece kabulleniyorum artık
Çok uykusuzum, çok yorgunum şimdi
Yüzükoyun yatıp, dinliyorum dünyayı
Bana soruyorlar: - niye gelmedin oraya?
Şunu niye almadın, diyorlar. Onu niye giymedin?
Sokaklara çık, hayatını yaşa biraz!
Bense yatağımdan kalkıyorum her gece
Bir hırsız gibi sıyrılıyorum karanlıktan
Kendimin bile farkında olmadan, sessizce.
Gidip sokak kapısını açıyorum.
Bakıyorum koridora. Sessizliğe kulak veriyorum.
Duvarların oyuklarında gündüzden kalmış
Çocuk sesleri duruyor öylece.
Bir çocuğun seslerini avuçlarıma alıyorum.
Koşa koşa yatağıma giriyorum sonra.
Yorganı başıma çekiyorum.
Avuçlarımı açıyorum.
