içine dökülüyordu tüm hatıraları karanlık zamanın derinliğinden...Daha ömrünün yarısı bile değildi ama...Yosun tutmuştu şimdiden gözleri...Kimsesiz bir yalnızlık...yanlız gecelerindeki derin karanlık...
Ara ara taşırırdı bakışlarından hüzünlerini, Bazı geceler...
Çisil çisil ışık yağardı karanlıktan...Aydınlık gölgeler siyahı yırtardı...
Yalnızlıktan gözleri kamaşır...Sessiz bir öfke kıyıya çarpardı...
Yalın ayak dolaşırken ümitleri, kirpiklerinin ucunda...Göz yaşları içine batardı...
karanlığın ıssız derinliği içinde...Kulağını aşka dayardı...
birden aklına gelirdi; Sarmaş dolaş insanların yüreklerindeki susuzluk,
Gözlerini yaşartırdı...
Aşka bir adım kala,
gecelerin karanlığında, Yalnızlığı yine yüreğine çelme takardı...korkardı... *
