dün gece başıma gelen olay. neyse ki kuzen ayaktaydı o sırada. ama dışarı atmak zorunda kalan yine ben oldum. şöyle ki;
nefret ederim kedilerden. dokunamam falan, o derece. kuzen bağırdı ben uyurken. "bruww!! kalk!" herhalde yanıyoruz, az sonra da havaya uçacağız falan diye düşündüm, fırladım yataktan. "eve kedi girdi," dedi.
haydaa... diye düşündüm. tam zamanıydı, ne güzel uyuyordum. zaten yeteri kadar nefret ediyorum o hayvanlardan, bir de uykumu böldükleri için içimdeki nefret iyice büyüdü. söve söve çıktım odadan.
dış kapıyı açtım, ordan dışarı atarım falan diye düşündüm. çağırıyorum, çağırıyorum gelmiyor. aksine daha da arkaya gitti odanın. evet, yatak odasında saklanmış salak. kedi sesi çıkarttım biraz tekrar kendisini gösterdi. biraz yaklaştı da, ne oluyoruz lan, falan diyerekten. herhalde kandırdım diye düşündüm. ama odanın ortasında yine durdu. o kilimin üstüne mi yatmadı, onu yalamadı mı, yapmadığı şey kalmadı orada hayvanın.
kediler ne yer, hiç de bilmem. evde de aksi gibi süt yok. ekmek attım yaklaştırmak için. hansel ile gratel hesabı ama yok o da olmadı. bir sopa aldım bir yerden, korkutma taktiğini denemek için. onunla uğraştım dışarı atmaya çalıştım.
işin kötüsü gerizekalı kedi açık dış kapıyı görmedi, direkt olarak salona daldı. hatta salonun balkonuna dalmıştı ki, biz de onu kapatmıştık nedense. bir daha onu açtım, yine korkutma taktiğini deneyerek dışarı kovdum.
