tüm kontrolün sende oldugu hissiyatına büründürür. sarar sarmalar, gecede kilometrelerce çevrende hiçbir şey olmaz, sadece kum, kayalar, kaktüsler ve de masmavi gökyüzü. tek bir canlı göremezsin. sirenler çalmaz. Araba alarmları da... Kimse sana korna çalmaz. Sokaklara işiyen insanlar yoktur, başında bekleyenin de.
kaldırımlardan sekip onune dusen toplar ve veletleri yoktur,sehrin agresif,asabi,atarlı şoför amcaları dunyayı kurtarma gorevlerinden feragat etmis durumdadırlar ve yokturlar,kahveler sessizdir,kahve koselerinde yorumlarını,küfürlerinden secmelerini dinletmek icin evinden kopmus gelmis abilerin dayıların artık yoktur, karsı apartmandaki kankasına penceresinden cıkıp sesini duyurmaya calısan teyzeler de yoktur,pttde kuyruk yoktur mesela ne işini görecekse... nihayet tasmalı köpekler yoktur,birbirleriyle sidik yarıstiran motosikletli tayfa yoktur, kyk'nın girisine pusu kuranlar ve pusudakilere pas atanlar yoktur... hayat vardır.
dibine kadar geçmişte kalmış ancak hatırlayabildiğinde, olabildiğine taze gelen anıları düşünürsün bazı gece. ve dersin ki neredeyse hiç gerçekleşmeyecekti...
Bu yaşadıklarım neredeyse hiç gerçekleşmeyecekti...
Gündüzün şerri, gecenin hayirlisindan iyidir derler. Karanlık kasvet vardır kendi dusuncenizle başbaşa kalırsınız mutsuzluk her tarafinizi sarar sabah duzelirsiniz.
az önce skrillex dinlerken, birden kendimi 'elif dedim' şarkısını dinlerken buldum. farklı duygulara, hislere kapılıyorum aniden. ''bu psikolojiye tek ben mi sahibim acaba?'' diye de düşünmüyor değilim.
düşünce.. kuşkusuz hemen hemen her insanın yaptığı en çok eylem. herşeyin başlangıcı olan eylem. ordan oraya sürükler sizi. ne düşünüyordum nereye geldim durumu yapar bu sürükleme. işte örnek olarak ben. ne başlığı açtım nereye geldim.
(bkz: neyse)
