Daha az seviyorum seni..
Giderek daha az..
Unutur gibi seviyorum..
Azala azala..
Aramızdaki uzaklığın karanlığında..
Geceler kısalıp..gündüzler uzuyor öyle olunca..
Daha az seviyorum seni..
Kendini iyileştiren bir yara gibi..
Daha az..
Ve zamanla..
Sen geceyi tutuyorsun..ben nöbetini..
Uzak dağ kışlalarında..
Görmüyoruz birbirimizi..
Usul usul sis iniyor..
Kopmuş yollara..
Işığı hafif..uykusu ağır koğuşlarda üzerini örtüyorum senin..
Bir çığ gibi büyüyorsun rüyalarımda..
Sevgilim sevgilim
Yıldızları daha büyüktür bazı gecelerin
Nöbet kadar yalnızken öğreneceksin bunu da..
Artık daha az seviyorum seni..
Unutur gibi..ölür gibi daha az..
Yeniden ödetiyorum kendime
Onca aşkın öğretemediğini..
Kolay değildi..
Yalnızca sevgilimi değil..evladımı da kaybettim ben..
Kaç acı birden imtihan etti beni..
Bir tek gece vardır insanın hayatında..
Ömür boyu sürer nöbeti..
Bu da öyleydi..
iyi ol..
Sağ ol..
Uzak ol..
Ama bir daha görme beni..
Nöbet tutanla birlikte uyanık kalmak da dahil mi?
Günlerdir uykusuzum, 2 saatlik uykuyla ayakta dolanıyorum. Asıl nöbetini tutan mışıl mışıl uyurken ardından, ben kızarık gözlerle geziniyorum.
Eheheheh çok yakında o paralar müşterek olacak,az daha sabır essy!
Gene başladı illet vardiya. Yaz geliyor otel ana baba günü. Uykular zehir sabahlar zalim. Eve gidince sıcaktan yatamayacağım büyük ihtimalle. Kış gelsin derhal.
acıyı cümle yapmış murathan munganın, okuması zor şiiridir.
okuması zordur çünkü algıladığınız her kelime,hoyrat hafızanızda bir karşılık bulunca,içinizdeki zehir şişesi devrilir. zehir şişesine uzanır o dizeler.boşluklara sancı olup karışır...
"iyi ol,sağ ol,uzak ol,
ama bir daha görme beni..."
ömründe en az bir kez bu cümleyi aklından geçirmeyen insan,yaşamamış saysın kendini.
o kadar lazımdır yani bir bitiş; bi aşka,bi hayata,insan olmaya...
harika Murathan Mungan şiiri. lakin yaptığı ne denli acı olursa olsun affedecek kadar aşık olmak,
uzak olmasını istediğiniz bir kişinin aynı anda iyi olmasını istemek;
zehirler insanı.
unutur gibi değil de ölür gibi daha az sevmeye uğraşırken,bu şiir zehirler insanı.
