"gece yatmayı bilmez, sabah kalkmayı" derdi annem. kırkıma geldim ama hala aynıyım. geceleri seviyorum, daha az insan daha az gürültü, daha çok melankoli...
yıllarca yaşanmasına rağmen insanın ders alamadığı çaresizlik barından durumdur. erken yatmak koyuyor aslında insana. gün 24 saat. sabah 8'de işte olmak için, 7'de uyanıyoruz. akşam 6'da işten çıkıp 7 gibi evde oluyoruz. 12'de yattığımızı düşünürsek, kendimize ayırabileceğimiz saat 5 mi yani koca 24 saatin içinde? biz ne ara eş dostla oturup sohbet edeceğiz, maç izleyeceğiz, kitap okuyacağız da duş alacağız? ya çalışma saatleri 6'ya düşürülsün ya da bu düzen böyle gitsin.
Her sabah bu gece erken yatacağım diyorum. Gece geliyor, bu sefer de uyumak vakit kaybı gibi geliyor, sanki kaçan bir şeyler var da yetişemeyeceğim onlara gibi.
