benim derdim gerçekten bu mu diye düşündüren yerdir. düşünüyorum, evet gerçekten derdim bu dediğim yerler var. aklımda tutamıyorum. aklımı sokak lambalarıyla kazıdığım bir şehir var ki ben hep oraya gidiyorum. sadece basıp gitmiyorum. ellerim cebimde, deniz kenarında, canımı sere yakın tutup onu rüzgarlı kirpikleriyle beklemeyi istediğim şehrin hep sahilindeyim. oraya gittiğinde beni yok sanma, taşında, ıslak duvarında, banklarında, çiğli çimenlerinde, balıkçıların oltalarında hep gözüm var, seni izliyorum. otobüs duraklarına attım adından çizikler beni orda yok sanma...
günün aydınlanmasını seyre dalabileceğin herhangi bir sahil.
sanki gün doğarken senin de içinde yeni duygular yeni planlar düşünceler doğuma geçmiştir.
gece sabahlara kadar muhabbet edip uykumuz açılsın diye sıradan çay demlediğimiz öğrenci evidir. dünyayı terk etmekten farksız. Keyifli ve candan. Hani lafın ortasına atlama lüzumsuzluğunu bile özlüyor insan.
tebdil-i mekanın meftunu olmak. Ay tepede mum gibi yanarken geceye şamdan olmak isteyen duyguların bazen kaçar ve yalın ayak peşinden koşarsın. Baktın yetişmek mümkün değil Kuş uçmaz kervan geçmez yollarda durup elinin tersini alnına koyup terini silersin. Bir sigara yakıp ay çiçeğiyle kuşanmış tarlaların uykusunu açarcasına yoluna devam edersin. Bir bakmışsın oradasın, tam da tadını çıkaracakken -kahretsin- saat çalar uyanırsın. Vah vah!
