insanı yataktan kaldırıp bir şeyler yazmaya iten durumdur..
dün gece yatağıma uzanmış mp3 çalarımdan şarkı dinliyordum. bir anda tuhaf bir şekilde aşk şiiri yazasım geldi. şarkıdan etkilenmiş olacağım (aq sözlerini bile anlamadığım yabancı şarkıydı ama olsun)
yataktan kalkıp bilgisayarı açtım. saat 1:30 falandı. fonda o şarkı çalarken ben de hızla tüm duygularımı döktüm monitöre.
evet, çok beğenmiştim bu şiiri. yani şiiri okuyunca nerdeyse kendime aşık olacaktım.
"aha" dedim, "şimdi bu şiiri sevgilime gönderme zamanı geldi."
bi de ne farkedeyim? sevgilim yoktu lan benim. bir de bunun için hüzünlendim, açtım bi bira (yalanımı seveyim, powerade'yi diktim kafaya).
evet, şu anda bu şiiri yazmayacağım buraya. bu şiiri ilk ve bir tek onun okumasını istiyorum.
uykunun galibiyetiyle sonuçlanacak güzel ve kısa bir andır.
ben en güzel şiirlerimi uyumaya yakın bir anda ürettim kafamda ve sonra sızdım dizeler kafamda uçuşurken. evet, uyku şu anda tanınmış bir şair olmamın önündeki tek engel!
