çocukken hep babanem derdi bunu bana, aksi gibi de evlerinin koridorunda kocaman bir ayna vardı. Orda kaldığım zamanlarda ya başımı öne eğer ve içimden 'ben size bakmıyorum' diye konuşurdum ya da gözlerimi kapayıp koşarak geçerdim koridordan.
bilmiyorum, huzursuz oluyorum. bir kez saçlarınıza işte ağzınıza, gözlerinize baktığınızda bir tuhaflık oluyor gibi. etrafa bakmıyorsunuz zaten tuhaflaşan siz oluyorsunuz. ve bir odada çok ayna varsa, kabaca "ben burda uyumam" diyorum istemdışı. halbuki desene dimi evladım "ben burda uyuyamam.." diye. dimi ama.
