gece yalnız kaldığınızda çekilmez hale gelen acıdır. soğuk duvarlara bağırasınız gelir, en sevdiği şarkı çalar başucunuzda, elinizde bir fotoğraf ağlamamak için direnirsiniz. çok zordur, çok zor.
rahat batmasının sonucu, insanın kendi beynini durduk yerde dürtükleyip zorla kendisine yaşattığı acıdır.düşmemek lazım bu tuzağa.. açınız bir film, izleyiniz..
normaldir.gündüz uğraşacak ilgilenecek daha çok şey vardır.onun için gece aşk acısı için daha uygundur.birde arkadan fon müziği olarak antistar dinledindiğinde tadından yenmez.
sessizlik.. günün temposunda bi kenara ittirdiğin, geçiştirdiğin düşüncelerini, bastırmaya çalıştığın duygularını, malesef gece olunca, kendinle kalınca, daha fazla erteleyemediğin acı.
gece civa gibi ağır ağır seyrinde akarken aşığın aklına birden maşuk takılır. aşık maşuğu merak eder şu saatte ne yapıyordur diye. aslında telefon, internet gibi pek çok ultra hızlı iletişim araçları vardır ama maşuk aşığa bırakın bir hece söylemeyi harf bile söylemez. aşığın birden kalbine doğru nefesi kesilir ve hafif başdöndürücü bir sancı kaplar. yalnız geçen gecelerden hep korkar aşık. çocuklar gibi, saf elmasların saflığında.. bir yandan gece hoşuna gider bir yandan koyu asfalt renkten acıları kanamaya başlar. içine düşen kan rengi, gecenin rengiyle örtüşürcesine siyah bir renk alır. ama sonra farkına varır ki bu siyahlığın üstüne ay yansır. ay'ı görünce anlar ki bu sevgilidir/canandır/candır. aynı siyah renklere bürünmüş aşığın dünyasının içinde beliren dupduru su berraklığında sevgilinin yüzü gibi.
anılarla, fotoğraflarla, şarkılarla ve acılarla gece'yi bir paradoks içinde geçiren aşık'ın ağır ağır kan akışı yavaşlar ve bir soru sorar kendine;
aşık'ı gece midir hüzünlendiren? yoksa aşık mıdır hüzünlenmek için geceyi bekleyen?
insanın kendiyle baş başa kaldığı anlar genelde geceleri kapsadığından yaşanan durumdur. uyku esnasında akla geliyorsa eski güzel günler, minimum 3 saat için hoşgeldin uykusuzluk diyebiliriz.
siyah, matemin rengidir... gündüz hayat telaşıdır yaşanan, ve siyahlarla gelen bir yalnızlığın yaşandığı melankolilerdir... "gece midir beni hüzünlendiren, yoksa ben miyim hüzünlenmek için geceyi bekleyen." ezgileriyle birlikte o derin sessizlikte, kopkoyu bir yalnızlığın ortaya çıktığı ve insanın yalnız kendi içine döndüğü zamanlar; Suskun, sakin ve dingin... Yaşanılan bir gün, son rötuşlarıyla hafızalardaki yerini almak üzere sıcaklık derecesinin de düşmesiyle, üşüyen bir ruh, üşüyen bir yürekle Dünyanın bir yüzünü çığlıksız karanlıklara boyamış, Meçhul sessizliklerin odalarda çınlayan sesidir gece...
gecenin; tüm yalnızlığı, acıyı, özlemi ve çeşitli duyguları apaçık ortaya çıkarmasından kaynaklanan, aşk acısının artışı. insan; gündüz iş, güç, dersler, vs sebeplerle kendinden ve duygularından kaçabilir. ancak gece, düşünmek ve yüzleşmek için tam zamanıdır ve duygulardan kaçılamaz.
başınıza gelirse bilirsiniz, hissettiğiniz an, pişmanlığın insanı insanlıktan çıkardığı andır. olacaklar sırasıyla şöyledir;
karanlıkla birlikte,günün, birbirinize daha çok odaklanabildiğiniz dilimi gelir.
bir süre önce asla ayrılmayacağınızı düşündüğünüz kişi, tam da bu saatlerde sizinle biraz daha konuşmak için teknolojinin herşeyinden faydalanmıştır. alışkanlıktır, hatırlarsınız. yetmemiştir hatta ikinize de, evlenmeye bile kalkışmışsınızdır, ya şimdi ya hiçtir. bilemezsiniz ki hiç i, başınıza gelene kadar hiç bilemezsiniz.olanları hatırlamak istemezsiniz.
eliniz klavyeye gider, önce adını yazarsınız oraya buraya, bakarsınız ne yapmış ne etmiş. ya bulursunuz bir şeyler, yada bulamazsınız. yabancı biri gibi, hiç tanışmamış, hiç sevmemiş gibi uzaktan bakarsınız.
hele o face te yazı çıkmaz mı, '... tanıyor musun? arkadaş olarak ekle' ölümdür, ölüm.
fotoğrafına bakarsınız, yeni çekilmiştir belki, yada sizinle olduğu zamanlardan, hatta belki daha öncesinden. koymuştur oraya buraya nette, görürsünüz. bakarsınız görmek için. tutamazsınız kendinizi. şimdi o fotoğraftaki insanın yüzüne bakıp başkaları belki başka umutlar besliyordur, benimsediğiniz, her cm ini bildiğiniz o yüze bakıp iç çekiyor, benimsiyordur belki de.
tüm bunlar ağır gelir, kapatırsınız. http://www.youtube.com/watch?v=xvcsxp6ahkm gibi birşey açarsınız.
lanetler edersiniz. email yazmak için teşebbüste bulunursunuz, ya yazamazsınız ya gönderemezsiniz. ne yazsanız yetersiz, anlamsızdır. sözleriniz, hislerinizin trilyonda birini ifade etmeye yetmez. sıkışıp kalırsınız. 'pis teknoloji yakınlaştırmış gibi görünse de insanları, al işte bir işe yaramıyor' dersiniz. yok yok, böyle olmaz, hırsla elinize alırsınız telefonu. ne yazmalı? yazmaya mecali olan email yazardı,en iyisi hemen, şimdi aramalı.
açınca ne demeli ilk? ne var dediğinde ne demeli?
ya açmazsa?
insanların niye özel numaradan çaldırdıklarını anlarsınız o an. hatta niye konuş-a-madıklarını o an anlarsınız(bkz. suan).
ya başkası açarsa diye düşünürsünüz, hay düşünmez olaydınız. olaydım.
gece artan aşk acısı çıldırtır. yalnız yatağınız, onsuz bir kuyu gibi, dünya bir kuyu gibi, sıkışıp kalırsınız anlamsızlıklarda.
kafanızı yastığa tek başınıza koyuşunuzda aklınıza gelen ilk şeydir. uzun süren düşüncelere dalabilirsiniz veya canınızı hiç sıkmaz, yastığın soğuk tarafına kafanızı koyarsınız...
psikolojiktir. tamamen şarkılardan kaynaklanır. bize geceleri bu kadar kötü gösteren şarkılardır. yoksa alakası yoktu. ben de aynı durumdayım. (bkz: ben seni çoktan unuturdum da ah şu şarkıların gözü kör olsun)
