benim.. daha doğrusu benim çocukluğum.. öğrendim ölüm gerçeğini sindirmeyi.. şükürler olsun ki zor yoldan öğrenmedim, kimseyi kaybetmedim daha ailemden.. ama olasılıkları hazmettim..
ara ara olurdu bu insomnia durumu.. pis bir düşünce teslim alırdı dimağımı..
lan bana iyi geceler öpücüğü veren annem ölecek bir gün.. hatta televizyon izlerken gözlüğünü aşağı indirip iyi geceler diye gülen babam da ölecek.. olasılıklar böyle diyor, onların ölümünü göreceğim, yaşayacağım..
nasıl yaşanır ki öyle?.. o kadınsız, o adamsız hayat mı olur?.. aklım almıyor..
aslında hala almıyor.. dedim ya, sadece büyüdüm, olgunlaştım amına koduğumun olasılıklarını öğrendim..
''belki hep beraber bir taş altında kalırız, öyle ölürüz ailecek..'' demişti anneciğim bir gece derdimi anlatınca.. zavallı kadın kim bilir ne kadar tartmıştı bu psikopatça temenniyi söylemeden bana, beni rahatlatmak adına..
ama çok rahatlamıştım.. gece bunu dileyerek uyudum..
daha yaşamadım bu acıyı.. ama yaşamam olası.. nasıl başa çıkılacağını bilmiyorum, hiçbir zaman da bilebileceğimi sanmıyorum..
allah bu acıyı yaşayıp da, hayatını yaşamaya devam etmek zorunda olan cesur insanlara metanet versin.. bu 'allah'lı laflar çok sırıtır bende ama, bunu isteyebileceğim başka bir merci yok..
edit: lan yıllar sonra dayanamadım.. bu ne lan böle ağlak ağlak yazmışım kız gibi.. hiç yakışmıyo..
zannedersem her cocukta boyle bir psikoloji olmustur. anne ve babanin olecegini uzun sure dusunup cikar yol bulamama mevzusu. zaten bu tarz dusunceler hep yataga yatinca akla gelir.
"simdi deprem olsa olurseler, anne ya da baba yolculuga ciktiginda trafik kazasi gecirirse, *evde yalniz kaldiginda eve hirsiz girip oldururse, bikbikbik..." turu seyler gelir akla hep. bir de bir sekilde ayrilirken "ya bu son gorusmemizse, ya bir daha goremezsem onu" gibisinden garip dusuncelere kapilir insan.
bu dusuncelerden kurtulmanin en iyi yolu anne ve baba ile paylasmaktir. ozellikle kendi ebeveynlerini kaybetmis ebeveynler bu konuda cocuga daha iyi yardimci olabilirler. kendi tecrubelerini onlarla paylasip rahatlatabilirler. ki ben de bu sekilde rahatlamistim. kendini hazirlamak ve her gorusmeyi sanki sonuncuymus gibi yapmak, kacinilmazi kaldirmayi kolaylastirir.
bu sorunu halen yasayan varsa burada, vefat eden yakinlarinin yerine annesini ve babasini koymalarini tavsiye ederim. sanki onlar olmus gibi uzulun. en gercekcisi bu sekilde olur kendini alistirmanin.
olum kacinilmazdir. bu yuzden allah'tan uzun omur dilemekten ziyade olumun hayirlisini dilemeyi tercih ederim ben.
her yaşta devam eden kafayı yediren korkudur. 20 yaşına gelmiş olan ben hala bunu düşünürüm arada, ağlarım bile. nasıl dayanırım diye düşünüp kendine eziyet eder insan. bir yandan onlardan önce ölmek istersin, ama onları o kadar seversin ki evlat acısı tatmalarını istemezsin, ben onların ölümünü görmeye razıyım, yeter ki onlar evlat acısı çekmesin dersin..
8-10 yil oncesindeki cocuktur. simdi onlardan kacmanin yolunu aramaktadir, devir para devri, ekonomik ozgurluk olmali. fakat bu lanet olasi devirde, o uyumayan cocugun aile iliskileri yuzde ellibir cikar, yuzde kirkdokuz saygi-sevgidir
edit: cok ciddiyim sozluk. ahmet bilmemkim olmemis gibi de degil ama kolay isle para lazim. byte larini yaladigimin sozlugu, yap bi guzellik, 70.000 ytl ver bi trink be. hadi lan, lutfen?.. soz araba falan almicam gotum kalkmicak; egitimdi evdi falan filan, iki-uc tane de server aldik mi tamam. belki bir de chopper, yeteli.
belki 20 yaşında koskoca bir çocuktur, ya da çocuk olmak isteyendir. çocuk olup annesine yıllar önce söylediği "öl de senden kurtulayım" lafını geri alabilmek isteyendir. annesini kısacık bir ömür için bile olsa hayatla mücadele ederken gördüğünde yanında ağlayamayandır, çocuk olamayandır.
ilk kez 6 yaşındayken aklıma geldi annemin babamın bir gün öleceği. hayatımın her günü beni korumuş olan insanlar, bir gün göçüp gideceklerdi. kafamda döndü durdu bu düşünce. ya yarın olursa? ya şimdi, şu an olursa?
6 yaşında, o gece fark ettim ki: dünyada ölmek değil, yaşamak tesadüf. o kadar çok ölüm ihtimali var ki her yerde, yaşamak için binleri bulan bu ihtimallerden her saniye kaçmak gerekli.
sahipsiz, ortada kalma korkusu ağır bastı.
ağlamamak için çok çaba gösterdim, tutamadım gözyaşlarımı.
annem duydu hıçkırıklarımı. yanıma geldi. neden ağlıyorsun diye sordu sevgi dolu elleriyle okşayarak başımı. "öleceksiniz." dedim.
gülümsedi. "nerden çıkarıyorsun bunları? ölmeyeceğiz." dedi.
"nerden biliyorsun?" dedim.
"söz veriyorum, ölmeyeceğiz." dedi.
inandım. gözyaşlarım durdu. uyudum. bir daha hiç bu yüzden ağlamadım.
yıllar geçti aradan ve ben anladım. annem kendisi de bir gün öleceğini biliyor. bahsettiği, öyle bir ölüm değilmiş. beni kandırmış. ben bedeni hiç ölmeyecek sanmıştım o gün. meğerse, ruhunun hiç ölmeyeceğini; hep beni koruyacağını söylemiş.
sabah ezanı nedeniyle uyanan benimdir o. sabah ezanından pis korkar akabinde bu tür düşüncelere gark olur uyuyamazdım. gider bakardım nefes alıyorlar mı diye.
eve gecenin bir vakti girdiğim için, bazen yatağıma yattıktan sonra içime bir ürperti girer hala daha. annemi izlerim, aynı odada yatarım annemle.
karanlığın içinde hareket ettiğini görmeye çalışırım, nefes alıp verdiğini, göğsünün inip kalktığını anlamaya uğraşırım. göremem.. sonra pür dikkat kulak kabartırım, ne uyku kalır ne bir şey..
o hırıltıyı duyarım sonra, resmen üzerimden ağırlık kalkar.. ancak o şekilde uyuyabilirim. ailenizle ne kadar uzak ilişkileriniz olsa da, annedir o, babadır. yerini tutacak şey çok azdır, kimilerine göre yoktur.
kendimi hiç alıştırmadım ölüme, hayatım boyunca yakın akrabalarımdan da sadece bir kaçını kaybettim. onlarda çok küçükken. ne yaparım diyorum bazen, nasıl davranırım, sakin mi olurum, kendimi mi kaybederim.. sanırım bunları hiç öğrenmek istemiyorum, kendi ölümümden asla korkmuyorum ama bu kez de onların hayatı kararacak.
benim lan bu. aq daha ilkokul çocuğuyken karnıma ağrılar girerdi anam ölcek ben napcam diye. tabi buna anne ya da babayla çok vakit geçirememe de sebep sayılabilir.
Annesi her gece düzenli olarak 3 te tuvalete kalkan birinin. O gece annesinin tuvalete kalmadığını görünce öldüğünü sanıp sabaha kadar annesinin uyanmasını beklemesi ve uyandığını görüncede huzurla uyuması gibi bir versiyonu da vardır.
Ben annemi bir ara oldu biliyordum lan. Neyse o baska hikaye asil hikaye cocukken dunyanin sonunun gelecegini ogrenmek. O fen biligisi dersi agzima sicti. Sonra herkes bir gun olecek dediler avutmaya bak amk. Hadi dunyanin sonu bize vurmadi diyelim ee olecekmisiz bunu ogrendik. Yani sozluk cocukken her sey daha ciddi. Sevdiklerim olecek diye uzuluyordum be. Bir zamanlar ben bile iyiymisim.
