Gece yemek yenilebildiğini ilk kez 2009 yılında konfederasyon kupasını izlerken gece mesaisinden gelip tavuk pilav yiyen akrabama eşlik ettiğimde öğrenmiştim. Ondan beri hep kilo alırım. O akraba da karaciğeri yağlanıp şeker hastası olmasına ramak kalınca kilo verdi.
Diyetteyim sözlük. Aylardır gece 2-3 de öküz gibi tıkınan ben saat daha 12 olmadan guruldamaya başladım. Diyette olmasam hop dışarıdan yemek çakıp keyiflice yiyip ardına bir sigara yakardım. Neyse anlatması acıktırdı su içeyim en iyisi.
bu bir bağımlılık.
bir kere yakalandınız mı bu illete kurtulamıyorsunuz.
gecenin bir vakti önce karın guruldamaları, mide ağrıları başlıyor. sonra zihninizde sürekli mutfakta ne var, ne yiyebilirim acaba diye düşünceler geçiyor.
sonu mutfakta bitiyor. eğer bir şeyler yediyseniz sonrası pişmanlıkla sonuçlanıyor, yemediyseniz "oh be yemedim, başardım" şeklinde zafer çığlıklarıyla.
Acıkır mutfağa gelirsin bakarsın dolapta hiçbir şey yok, en kötü ihtimalle bi parça ekmek atarsın çünkü oraya kadar gitmişin elbet bi şey yenilecek, mutsuz bi şekilde yatağa geri sokulursun.
Zaman zaman başıma gelen ve yiyene kadar " amann ne olacak şu kadarcık yiyecekten " deyip yedikten sonra mutsuz mutsuz uyumama neden olan hadisedir. Çünkü asla dozunda bırakmam. illa iyice doymam gerekir. O da zor tabii.
