Şu sıralar, Beynimin içinde bir yerlerde, sanki hep kötü şeyler fısıldayan, kötü şeyler düşünmeme neden olan biri varmış gibi hissediyorum.
Belki dışa vur(a)madığım hisleri, duyguları sürekli kendime zararı olduğunu bile bile tekrar ediyorum. Dayanamadığım en son aşamada, her yeri yakıp yıkma isteği, ardından gelen ağlama krizi ve deşarj olma süreciyle devam eden kısır döngü. Bazen aynı düşünceyle, gebersem de kurtulsam bu hayat ve içerisindeki zavallı mahluklardan diyorum..
ölmek isteyip ölememek...
yarın varsa umut vardır. ama hayat dizlerime vura vura öğretti: yarın olsa bile umutlar bazen yoktur.
ölümden korkmuyorum. korkacak kadar günahım yok. hayata bağlanacak kadar da mükemmel bir hayatım yok gerçi.
yaşıyoruz hasbelkader...
