Bugün doğduğum ve çocukluğumu geçirdiğim semte gittim. Akşam üstüydü güneş batmak üzereydi. Yürümeyi tercih ettim sanki her adımımda biraz daha iniyordum çocukluğuma her adımda anı, mutluluk, hüzün bir yaşanmışlık vardı. Kişiliğime o sokaklarda kavuşmuştum, o sokaklarda tanımıştım insanları. Eski sokağıma girmek üzereydim heyecanlıydım, eski evimin ışıkları yanıyordu, büyüdüğüm o evde şimdi başkaları vardı, başkalarını ısıtıyordu o ev. Eski bakkalımı gördüm en çok ta bakkalımı özlemişim bir an duraksadım ve girmeye karar verdim herşey aynıydı bakkalda benim bıraktığım gibi 10 seneden bu yana değişen tek şey son kullanma tarihleriydi sanki. Bakkal bana uzun süre baktı ve kim olduğumu sordu eskiden yan apartmanda oturan çocuk diyemedim ve bakkaldan ayrıldım. Dedemlerin eski sokağına girdim dedemlerin evininde ışığı yanıyordu o evin balkonu, odaları, salonu sadece bana aitti sanki içimden çıkın o evden diye bağırmak geldi ama yapmadım çünkü para geçmişi silecek kadar güçlüydü. En çokta eski okulumu özlemişim 6 yaşından 11 yaşına kadar 5 günümü geçirdiğim o zamanlar nefret ettiğim fakat şimdi o okulda bulunmak için 10 yıl geri gidebileceğim okuldu. Adeta hapishane duvarı gibiydi çocukken o duvarların bende yarattığı umutsuzluk yoktu çünkü şu anda o duvarın, o tellerin arkasındaydım ama artık 17
yaşındaydım. Bu okulun içinde yaşadım en masum arkadaşlıklarımı ,dostluklarımı ve o okula selam veremeden gittim en çokta koyan buydu yolculuğumda. Gecikmiş bir selam attım beni ben yapan okuluma beni büyüten duvarlar, okumayı öğreten tahtalar, rahatsız sıraların da beni affettiğini hissettim ve şimdi gidiyordum çünkü eski hayatım yoktu artık büyüdüğüm aklıma geldi mahallemden ne kadar uzaklaşsam o kadar büyüyordum şimdi yeni hayatıma devam ediyorum ama bu sefer geride bıraktığım herşeye veda ederek belki oraya gelemem diye...
