küçükken ilk gittiğim film olmasa da kendimi bilerek ilk gittiğim film Harry Potter ın ilk filmiydi sanırım .
Sınıfça gitmiştik Harry yine yapacağını yapıp bizim gaza gelmeyi bekleyen bebelere hitap eden bi hareket yapmıştı salonda tabi alkış kıyamet bende gaza gelip alkışlamıştım tabi küçüğüz daha.
Ulan o değil de iyi ki sinema böle bi yermiş diye alışkanlık edinmedim o yaştan .
hiç unutmam ilkokul 3. siniftayiz okul muduru bütün 3. sınıfları sinemaya götürecek o zamanda gösterimde hababam sınıfı 3 buçuk var neyse efendim salona bi girdik hurraa sonra film başladı ulan filmin sonlarına doğru bütün çocuklar ayağa kalkıp alkislamadimi tabi bende kalktim alkisladim neyse hocalar hepimizi susturmaya çalışıyor bura sinema sessiz olun çocukların kimi alkisliyo kimi ıslıkla destek veriyor neyse film bitti evlere daguldik ertesi gün bütün hocalar çocuklara sinema eğitimi veriyor :D
hey gidi günler be ne güzel günlerdi sorsan o kadar çocuk o hareketi niye yaptı diye çünkü hepimiz ilk defa sinemayı görmüştük bilmiyorduk ailemizinde ne durumu vardı hafta sonları elimizden tutsunda bizi bi filme götursun e o da yoktu ne de bize sinemayla ilgili bilgi veren vardı
ne zaman sinemaya film izlemeye gitsem hep bu ani aklımda canlanır...
burda insan ne filmi, ne yönetmeni ne de oyuncuyu alkışlamaktadır. kişi kendini alkışlıyordur: "bakın iyi filmden anlıyorum ben, zira kalkıp alkışlamak için de gerekli özgüvene sahibim. siz de benim gibi çağdaş olabilirsiniz." demeye çalışıyordur.
