22 ekim 1963'te istanbul'da doğdu. istanbul üniversitesi edebiyat fakültesi'nde felsefe okudu. sistematik felsefe ve mantık mastırı yaptı. gazeteci,reklam yazarı ve senaryo yazarı olarak çalıştı.
şuanda hepsi hikaye adlı kısa, kendi yaşamından hikayelerinden oluşan kitabını okumaktayım.
Ben hiç bir öyküsünü okumamıştım. Ta ki geçen hafta bozuk olan moralimi düzeltmek için bana hediye edilen iletişim yayınları'nın Resimli Türkçe edebiyat Takvimi'nde "kahrolsun uyuz çiftler" adlı hikayesini okuyuncaya kadar. Bazı yazarlar sizi pat diye kendi yaratmak istedikleri o dünyanın içine sokuverirler. Sanırım Gaye Boralıoğlu da öyle. Şu girişe bakar mısınız?
"Karım hayatımızın en korkunç kavgasını yaptığımız gün yumurtayı kabuğuyla yemeye başladı. dehşete kapıldım elbette. Önce delirdiğini düşündüm ama diğer her şey normaldi.
Her zamanki gibi sabah kalktığında saçlarını balkondan aşağı sarkıtarak havalandırıyor, arak ayak parmaklarına oje sürüyor ve sonra bütün bir elmayı ısıra ısıra yiyordu. Onun bu alışkanlıklarına pamuk Sendromu diyorum. Pamuk Prenses'ten geliyor. Bence daha küçücükten beynimize sokulan o masallar, bilinçaltımızı ve dolayısıyla çoğu davranışımızı sinsi sinsi etkiliyor.
Onu ilk tanıdığım sıralarda "Kırmızı Başlıklı Kız" daki Kurt gibi hissetmemin sebebini de buna bağlıyorum. Gerçekten çok güzel, çocuksu, ve masumdu. Başında kırmızı bir bereyle üniversitenin bahçesine açılan merdivenlerde oturuyor ve sakız çiğniyordu. Sakızdan yaptığı balon patlayıp bütün suratına yapıştığı an göz göze geldik ve çok güldük. O sakız bir anda bizi birbirimize bağlamıştı.
ilk bakışta güçlü bir bağ gibi görünmese de, üniversiteyi bitirince evlendik ve tam yirmi beş yıldır da bu haldeyiz. Dile kolay!
Reklam ve dizi gibi kapitalizmin göbeğindeki sektörlerde oryantal yapıp kapitalizmin her tür meyvesini afiyetle yerken hiç yüzü kızarmayan klavye ve sosyal medya solcusu yazar senarist.
iletişim yayınlarının torpillisi kötü yazar. Bu memlekette solcuların da sağcılar kadar cemaatçi ve sanat sepet işlerinde eş dost ahbapçı olduğunun kanıtıdır kendileri.
Kötü öykücü. Şu ülkede mizahı gerçekten yerinde kullanabilen bir tane yazar olmaz mı ya? Mizah zaten zor bir şey. Bir de beceremeyince hiç olmuyor. Göze batıyor. Bütün metni aşağıya çekiyor. Hele son kitap facia. Üstkurmaca yapıcam diye aşırı kötü bi final. Bu neydi ya şimdi.
